رساله حاضر به بررسی تاثیر قصه گویی بر انسجام و پیوستگیِ دست نوشته هایدانش آموزان دبستانی می پردازد. انسجام و پیوستگی هردو اجزای سازنده گفتمانگفتاری و نوشتاری هستند.مفهوم انسجام یک مفهوم معنایی است و به روابط معنایی اطلاق می شود که در درون یک متن وجود دارند و به آن خاصیت متن بودن را می بخشند. از سویی روابط معنایی نظیر انسجام کهاز جمله روابط غیر ساختاری هستند، در خلق پیوستگی متن نقش اساسی دارند. بر همین اساس در این پژوهش سعی شد انسجام و پیوستگی و رابطه میان آن دو در دست نوشته های کودکان مورد بررسی قرار گیرد. تعداد 30 نفر از دانش آموزان دختر پایه سوم ابتدایی شهر تهرانشرکت داشتند که از این میان تعداد 15 نفر از گروه آزمون در یک دوره ? ماهه قصه گویی شرکت نمودند. در ابتدا و انتهای این دوره از آنها خواسته شد تا به عنوان پیش آزمون و پس آزمون قصه های خود را بر اساس تصاویر نشان داده شده بنویسند. سپس از انگارههماهنگی انسجامی حسن (1984) و هلیدی و حسن (1985)، برای سنجش و مقایسه کمّی انسجام و پیوستگی قصه های کودکان بهره گرفته شد.یافته های پژوهش مبین وجود انسجام و پیوستگی در قصه های دانش آموزان سوم دبستاناست و همچنین نتایج نشان می دهد قصه گویی در مدت 20 جلسه تاثیر معناداری در میزان انسجام و پیوستگی دست نوشته های کودکان به دنبال ندارد.