در این پایان نامه، شاخص بهره وری مالم کوئیست (mpi) جدیدی تحت عنوان شاخص مالم کوئیست دوسالانه بررسی می شود که دارای سه ویژگی جالب است: 1)تحت فرض بازده به مقیاس متغیر، از نشدنی بودن برنامه ریزی خطی جلوگیری می کند. 2)تحت فرض بازده به مقیاس متغیر، پیش بینی پس رفت فنی را ممکن می سازد. 3)هرگاه دوره ای به دوره های زمانی قبلی اضافه شود محاسبات قبلی از بین نمی رود. نتایج نشان می دهند که در صورت تجزیه شاخص مالم کوئیست مجاورتی، حدود 13% مشاهدات در مجموعه داده ها را می توان به دلیل نشدنی بودن آن نادیده گرفت. استفاده صرف از داده های تقلیل یافته از مجموعه داده ها می تواند به نتایج کاملا متفاوتی نسبت به زمانی که از شاخص مالم کوئیست دوسالانه برای همه داده ها استفاده می کنیم منجر شود. همچنین نتایج نشان می دهند که هنگام استفاده از شاخص مالم کوئیست کلی، بهره وری برآورده شده بین دو دوره زمانی در صورتی که دوره زمانی سومی به داده ها اضافه شود به طور کلی تغییر خواهد کرد، در حالی که شاخص مورد بررسی در این پایان نامه مصون از این مشکل است.