این پژوهش از نظریات ژاک دریدا در تحلیل متن نمایشی استفاده می کند. ابتدا واسازی، که نظریه اصلی دریداست، ریشه یابی و توضیح داده شده و سپس با بهره بردن از مفاهیم دریدایی نظیر دیفرانس، مکمل، سرگشتگی و... به تحلیل رابطهی بینامتنی دو نمایشنامه "هملت" و "روزنکرانتز و گیلدنسترن مرده اند" پرداخته شده است. تحلیل دو نمایشنامه با تاکید بر عناصر نمایشی صورت گرفته است. در این پژوهش پیرنگ، درونمایه، شخصیت پردازی و گفتگو(دیالوگ) در خوانش استوپارد از هملت شکسپیر بررسی شده و چگونگی به کارگیری مفاهیم دریدایی در تحلیل متن نمایشی روشن می شود. این پژوهش هم چنین به بررسی دیدگاه دریدا دربارهی ساختار و روایت پرداخته و نمود آن در خوانش استوپارد را آشکار می سازد. نتیجهی پژوهش این است که خوانش استوپارد، خوانشی واسازانه بوده و او با مخدوش کردن مرزگذاری بین تقابل های دوگانه مفاهیم مختلفی مانند هستی و نیستی، درون و بیرون متن بودن و... را مورد واسازی قرار می دهد.