چکیده: مقدمه: پرش جفت عمودی یکی از مهارت های پرکاربرد در بسیاری از ورزش های انفرادی و تیمی است. تکنیک صحیح در اجرای پرش جفت علاوه بر این که ضامن موفقیت می باشد، از بسیاری از آسیب های حاد و مزمن ناشی از تکنیک غلط در هنگام فرود نیز جلوگیری می کند. در این تحقیق، تاثیر اصلاح تکنیک فرود در پرش جفت عمودی بر عوامل خطرزای آسیب اندام تحتانی مطالعه شد. عوامل خطرزای مورد مطالعه عبارت بودند از معیارهای عینی اوج نیرو، زمان اوج، و نرخ بارگذاری و معیارهای ذهنی "میزان تلاش درک شده" و "مقیاس بصری درد". روش مطالعه: تحقیق از نوع نیمه تجربی 2×3 و دارای طرح سری های زمانی منقطع بود؛ یعنی 2 گروه ماهر و غیر ماهر در 3 وضعیت آزمون شرکت کردند. در هر گروه 5 دختر و 5 پسر جوان و فاقد هرگونه آسیب وجود داشت. ملاک مهارت حداقل 6 ماه سابقه ورزش منظم در ورزش های تیمی بود. آزمون های عینی در سه وضعیت توسط دستگاه فوت اسکن انجام شد. در وضعیت اول "پرش معمول"، در وضعیت دوم "پرش روی پنچه"، و در وضعیت سوم "پرش روی پنچه پس از تصویر سازی ذهنی" انجام شد. برای اطمینان از یکسان بودن ارتفاع پرش، مسیر حرکت و ریتم پرش برای تمامی آزمودنی ها استاندارد شد. در هر وضعیت آزمون، 3 بار رکوردهای آزمودنی ثبت می گردید و نمره میانه به عنوان نمره او محسوب می-گردید. در پایان هر آزمون، نمرات "میزان تلاش درک شده" و "مقیاس بصری درد" نیز اندازه گیری شدند. داده ها توسط آنوای دو سویه (2×3) برای اندازه های تکرار شده تحلیل آماری شد. عامل بین گروهی تحقیق سطح مهارت و عامل درون گروهی سه وضعیت آزمون پرش جفت عمودی بود. یافته ها: برای هر پنج عامل خطرزای آسیب نتایج مشابه بود و یکدیگر را تایید می کردند. برای مثال، نرخ بارگذاری در گروه ماهر کمتر از گروه غیر ماهر بود (1/1=ef، 001/0 ?p). از طرف دیگر، در هر دو گروه ماهر و غیرماهر، آموزش و اصلاح مهارت موجب کاهش نرخ بارگذاری گردید (7/13=ef، 001/0 ?p). نتیجه گیری: طبق یافته های پژوهش، اصلاح تکنیک پرش جفت عمودی منجر به کاهش اثر عوامل خطرزای مورد مطالعه شد. بنابراین، احتمالا می توان از اصلاح تکنیک فرود پرش برای پیشگیری از آسیب اندام تحتانی استفاده کرد. واژه های کلیدی: پرش جفت عمودی ، فرود، اصلاح تکنیک، تصویرسازی