در سال 2009 برای اولین بار واژه دیپلماسی هوشمند توسط هیلاری کلینتون، وزیر وقت امور خارجه در دولت اول باراک اوباما وارد ادبیات سیاسی جهان شد. در حقیقت دیپلماسی هوشمند، حاصل هم افزایی« قدرت سخت و قدرت نرم»، «تهدید سخت و تهدید نرم» و «امنیت سخت و امنیت نرم» میباشد. در حقیقت دولت ها با بهره گیری از این نوع جدید از دیپلماسی، سایر قیدهای منسوب به دیپلماسی شامل: دیپلماسی سایبری، دیپلماسی دیجیتال، دیپلماسی رسانه ای، دیپلماسی ورزشی، دیپلماسی پارلمانی و... را در یک مجموعهی کاملاً مرتبت با یکدیگر و به عنوان یک «کل» در اختیار خواهند داشت. دیپلماسی هوشمند با بهره گیری از تمام ابعاد دیپلماسی و ظرفیت های مادی و معنوی به نقش آفرینی در عصر کنونی میپردازد. دیپلماسی هوشمند بر سهولت، سرعت و دقت ارتباطات سیاسی نظام بین الملل تأثیرات فراوان و البته مثبتی داشته است. با بهره گیری از این نوع دیپلماسی، دولت ها به عنوان بازیگران اصلی عرصهی نظام بین الملل، در عین سهولت در تصمیم گیری به دلیل گستردگی ابزار و اطلاعاتِ دراختیار، سرعت عمل بالایی نیز داشته و با دقت فراوان در عرصهی اجرای تصمیمات و بازخوردگیری حاضر میشوند.