واژه هایی همچون حق رأی،تحصیل دختران،کودکان ومشروطیت،کلمات نامأنوسی بودند که بوی غربت می دادند وجایگاهی در ذهن وکلام مردم نداشتند. این تحقیق به دنبال تحوّل در مفهوم کلماتی است که به گوش و چشم عوام،حتّی خواص،ناآشنا می آمد وحاکی ازقضاوت تاریخ به نفع طبقه ی نخبه،روشن فکر ودگر اندیش زمان مشروطه است. نثری که عبدالرحیم طالبوف،زین العابدین مراغه ای ومیرزا یحیی دولت آبادی،برخلاف نثر مصنوع ومنشیانه ی آن روزگار،گزیدند؛روان ومقبول طبع عامّه ودارای اهداف وانگیزه هایی درآگاهی دادن به آنان بود.روی سخن آنان مستقیماً باگروه وقشرخاصّی نبودولی باتوجّه به اعتقادشان به اصول آموزشی واین که جامعه رابایداز پایه ساخت وطرح ریزی کرد،به گونه ای نوشتندکه کودکان ونوجوانان هم مخاطب آنان قرارگیرندوسخنشان رادریابند. دراین تحقیق تحوّل مفهوم کودکی در ادبیات داستانی کودک ونوجوان ابتدای مشروطه براساس آثار (طالبوف،مراغه ای ودولت آبادی) بررسی شده است. توجّه دادن بزرگسالان به بهداشت وحقوق کودکان وروش های تربیتی صحیح،در ابتدابه منظور افزایش عمر وسپس اعتلای شخصیّت آنان،به عنوان آینده سازان سرزمینمان ایران،حاکی ازبلندترین گام های برداشته شده در ابتدای راه پیشرفت ودرراه تربیت فرزندانی فرهیخته وباکمال،با به رسمیت شناختن نیازهای آنان،است.