فرآیند جامعه پذیری کودکان، یک فرآیند تدریجی و آرامی است که تمامی ادوار زندگی آدمی را از دوران خردسالی تا دوران پیری را شامل می گردد. که در این روند طولانی مدت و تدریجی ، عوامل و علل های بسیاری نقش دارند ،که می توانند در نحوه ی تربیت انسانی و شکل گیری شخصیت و هویتش در آینده به عنوان عضوی از جامعه تاثیر گذار باشند. که ما نیز در این رساله سعی را بر آن داشته اییم ،تا نمونه ایی از این عوامل و زمینه های تاثیر گذار را در میان اجتماعات شیعی به روشهای توصیفی و تحلیلی و بصورت نظری و کتابخانه ای تدوین نماییم .که بیشتر مقصودمان از این بررسی توجه و شناخت مجموع اعتقادات و باورداشت های مان در دو دسته اصول دین(اعتقاد به خداوند، نبوت، امامت، عدل، معاد) و فروع دین(نماز، روزه، خمس، زکات و ...) است،که مجموع اعتقادات و باورهای ماشیعیان را تحت عنوان آموزه های شیعی شکل می دهند و همچنین مقصودمان بررسی و توجه به نقش تربیتی برخی از اعمال عبادی و مراسم های شیعی مانند (گفتن اذان و اقامه در گوش نوزاد، شرکت در نماز جماعت و نماز جمعه،مراسم های قرائت قرآن و شرکت در مراسم های سوگواری و عزاداری ها در ایام محرم و زیارت اماکن مذهبی و غیره ) است که می توانند به عنوان یک عامل تاثیر گذار در کنار دیگر عوامل اجتماعی در فرایند تربیتی کودکان در ایران بشمار آیند که ما نیز به نسبت این تاثیرگذاری ها را در ایران و در میان اجتماعات شیعی در نحوه تربیت فرزندان مشاهده می کنیم. و پرسش اصلی در این رساله این است که آموزه های شیعی تا چه اندازه می توانند بر فرآیند تربیتی کودکان در ایران موثر واقع شوند ؟وکدام آموزه ها می توانند بیشترین تاثیر را در این زمینه ی تربیتی داشته ؟و مهمترین نهادهای جامعه پذیر کنندهی دینی کدامند ؟که پاسخ گویی به این مجهولات ذهنی مان در زمینه های تربیت دینی فرزندانمان دلیل قاطعی بود که ما دست به تدوین رساله حاضر بزنیم.