پژوهش حاضر با هدف مدل یابی عوامل آموزشگاهی موثر بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه انجام شد. بدین منظور تعداد600 نفر (302 دختر و 298 پسر) با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای از دانش آموزان مقطع متوسطه استان گلستان که در سال تحصیلی 92-91 مشغول به تحصیل بودند، انتخاب شده و ابزار انگیزش تحصیلی (ams) والرند وهمکاران (1992)، پرسشنامه جو کلاس و مدرسه آلفرد و همکاران( 2004)، پرسشنامه رهبری معلم حسنیاتی و همکاران(2009)، پرسشنامه نحوه تدریس معلم فرج الهی(1383)، و پرسشنامه های محقق ساخته تشویق و تنبیه آموزشگاه و فعالیتهای فوق برنامه را پاسخ دادند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی( تحلیل مسیر)، تحلیل شد و نتایج زیر بدست آمد: متغیرهای شرایط مطلوب آموزشگاهی (رضایت از آموزشگاه و برخورد مسئولان )، نحوه تدریس معلم ، جوکلاس و مدرسه، شیوه رهبری معلم، تشویق و تنبیه آموزشگاه و فعالیتهای فوق برنامه ارتباط معناداری با انگیزش تحصیلی دارند و تنها فاصله خانه تا مدرسه بود که ارتباط معناداری نداشته است. نتایج تحلیل مسیر نیز نشان داد که تمام متغیرهای معنادار به صورت مستقیم یا غیر مستقیم و کلی بر انگیزش تاثیر داشته است. که از میان این متغیرها، جو مدرسه، رهبری معلم و تشویق و تنبیه آموزشگاه به صورت مستقیم بیشترین تاثیر را بر انگیزش دانش آموزان داشته است. متغیر های جو کلاس، شرایط مطلوب مدرسه و فعالیتهای فوق برنامه نیز به واسطه و میانجی متغیرهای جو مدرسه، رهبری معلم و تشویق و تنبیه آموزشگاه به صورت غیر مستقیم بر انگیزش دانش آموزان تاثیر گذار بوده است. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نیز نشان داد که متغیر های جو مدرسه، رهبری معلم و تشویق و تنبیه آموزشگاه مهمترین عوامل پیش بینی کننده انگیزش تحصیلی به حساب می آیند و در مجموع 16 درصد از واریانس انگیزش تحصیلی راتبیین می کنند. کلید واژه ها: انگیزش تحصیلی، عوامل آموزشگاهی، شرایط مطلوب مدرسه، جوکلاس و مدرسه، شیوه رهبری معلم، تشویق و تنبیه آموزشگاه، نحوه تدریس معلم، فعالیتهای فوق برنامه