استئوآرتریت شایع ترین بیماری آرتریتی در انسان و حیوان است که با تخریب پیشرونده ی غضروف مفاصل وکاهش فضای مفصلی همراه بوده، از علل شایع ناتوانی حرکت در جمعیت بالای 60 سال به شمار می آید(1و2). از جمله داروهای مؤثر در کاهش درد بیماران مبتلا به استئوآرتریت، داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (nsaids) ، ضد دردهای اپیوئیدی و کورتیکواستروئیدها می باشند. سایر روش های مداخله شامل جراحی و بکارگیری روش های غیردارویی هستد(3). با توجه به اینکه داروهای ذکرشده عوارض جانبی بالا در مصرف طولانی مدت دارند، تنها قادر به درمان علامتی استئوآرتریت هستند و نیز پاتوژنز اصلی این بیماری را تحت تأثیر قرار نمی دهند؛ دستیابی به یک گزینه درمانی جدید که دارای قابلیت تأثیر بر ساخت و یا محافظت از غضروف باشد، ضروری به نظر می رسد. ناندرولون یک استروئید آنابولیک است که تأثیرات مثبت تزریق عضلانی آن در بهبود عملکرد حرکتی بیماران دچار شکستگی، افراد مبتلا به پوکی استخوان و نیز بیمارانی که آرتروپلاستی انجام داده اند، به اثبات رسیده است(4و5و6). با توجه به شواهد موجود مبنی بر تأثیر سازنده ی ناندرولون بر تاندون ها، دانسیته ی استخوانی و ماهیچه های درگیر در بیماری هایی نظیر استئوپروز و شکستگی ها، به نظر می رسد تزریق داخل مفصلی ناندرولون اثرات مثبت قابل توجهی را در روند بهبود بیماری استئوآرتریت ایجاد نماید. در این مطالعه اثرات تزریق داخل مفصلی «ناندرولون فن پروپیونات» بر مفصل زانوی خرگوش در مدل استئوآرتریت ایجاد شده توسط کلاژناز بررسی شده است. این مطالعه بر روی 9 عدد خرگوش مذکر بالغ از نژاد سفید نیوزلندی صورت گرفت. مدل استئوآرتریت با دو مرتبه تزریق داخل مفصلی کلاژناز نوع ii در روز اول و روز چهارم در حیوانات القا گردید. 5 هفته پس از تزریق دوم کلاژناز، تزریق دارو شروع شد. بدین صورت که در مدت 5 هفته، هر هفته یک بار، مقدار 3/0 میلی لیتر از آمپول ناندرولون فن پروپیونات به زانوی راست و برابر همین مقدار محلول نرمال سالین به زانوی چپ آنها بصورت داخل مفصلی تزریق گردید. پس از اتمام تزریقات ناندرولون خرگوش ها به شیوه ای اخلاقی کشته شدند و محدوده ی مفاصل زانوی چپ و راست آنها جدا شده، در محلول %10 درصد فرمالین قرار گرفت. سپس مطالعات پاتولوژی روی آنها صورت پذیرفت. نتایج به دست آمده از بررسی های ماکروسکوپی و میکروسکوپی نمونه های مفاصل خرگوش های گروه دارو/پلاسبو نشان دهنده ی این بود که تفاوت معناداری به لحاظ بهبود علائم استئوآرتریت، بین مفاصل دریافت کننده ی دارو و مفاصل شاهد وجود ندارد