اعتیاد چهارمین بیماری در ایران است و میزان مصرف مت آمفتامین بین سال های 2008-2005 رشدی 150 برابری داشته است. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان بهزیستی بر مولفه های شادکامی، خوشبینی، امید، سلامت روانی، آسیب روانی و بهزیستی روان شناختی معتادان مرد وابسته به مت آمفتامین انجام شد. طرح پژوهش، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه سوء مصرف کنندگان مواد محرک (مت آمفتامین) در شهر تهران بود که در پائیز سال 92 به مرکز ترک اعتیاد وردآورد مراجعه کرده بودند. نمونه پژوهش شامل 6 مرد وابسته به مت آمفتامین و دارای سوابق تحصیلی، سنی، طبقه اجتماعی، سنوات و مقدار مصرف مشابه بود که به صورت تصادفی سه نفر به گروه آزمایش و سه نفر به گروه کنترل اختصاص یافتند. گروه درمان به مدت 12جلسه بصورت یکبار در هفته و به صورت انفرادی مداخله درمان بهزیستی دریافت کردند. داده ها با پرسشنامه های بهزیستی، شادکامی، خوشبینی، امید، سلامت روان و آسیب روانی گردآوری شد، و با روش آماری کواریانس چند متغیری و تک متغیره تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان دهنده عدم تفاوت معنادار هر 6 متغیر مورد پژوهش بود. با توجه به یافته های حاصل از پژوهش می توان نتیجه گرفت که درمان بهزیستی در بهبود شاخص های روان شناختی بیماران وابسته به مت آمفتامین موثر نبوده و این روش درمانی نتوانست تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و کنترل از نقطه نظر متغیر های مورد بررسی در سوء مصرف کنندگان مواد مخدر بوجود آورد.