مقدمه : سرطان سینه از جمله شایعترین بدخیمی ها در زنان ایرانی می باشد که میزان بروز آن 09/17% در هر 100 هزار زن می باشد. میزان بقای 5 ساله این بدخیمی در حدود 75% گزارش شده است. سرطان پستان شایعترین علت مرگ در زنان پس از سرطان ریه بوده و شایعترین محل درگیری آن در ربع فوقانی-خارجی سینه می باشد. مبتلایان به سرطان سینه به دلیل مصرف داروهای مختلف از جمله مهارکننده های آروماتاز در معرض ابتلا به کاهش چگالی استخوانی می باشند. بر این اساس، در این مطالعه بر آن شدیم تا میزان چگالی استخوانهای فمور و مهره را با استفاده از روش bmd در زنان مبتلا به سرطان سینه تحت درمان مورد ارزیابی قرار دهیم. مواد و روشها: در این مطالعه که از نوع تحلیلی-مقطعی میباشد 100 نفر زنان مبتلا به کانسر پستان مراجعه کننده به بیمارستان های آموزشی دانشگاه آزاد اسلامی تهران طی سالهای 88-87 انتخاب شدند. در تمامی بیماران در ابتدای مطالعه و در زمان شروع درمان، چگالی استخوانهای فمور و مهره با استفاده از روش bmd و بر اساس دو معیار t-score و z-score مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از اتمام دوره درمانی اول نیز دانسیته استخوانهای ذکر شده به همان روش مورد ارزیابی قرار گرفت و در نهایت و پس از آنالیز داده ها، نتایج بدست آمده در دو زمان با استفاده از رژیم های دارویی مختلف مقایسه گردید. آنالیز داده ها توسط نرم افزار آماریspss 16 صورت گرفت. نتایج : میانگین سنی کل افراد مورد مطالعه در پژوهش 72/49 سال با انحراف معیار 07/11 سال بود. پس از بررسی میزان t-score و z-score مهره و فمور بیماران در ارزیابی دانسیتومتری استخوانی در زمانهای شروع درمان و پایان درمان، مشاهده شد که میزان دانسیته اسخوانی فمور و مهره در بیماران در پایان درمان، کاهش قابل ملاحظه ای نسبت به زمان شروع درمان داشته است. p<0.001) ) در ارزیابی t-score مهره، در ابتدای درمان 51 بیمار معادل 7/60% نورموپنیک، 25 بیمار معادل 8/29% استیوپنیک و 8 بیمار معادل 5/9% استیوپوروتیک و در انتهای درمان 34 بیمار معادل 1/53% نورموپنیک، 19 بیمار معادل 7/29% استیوپنیک و 11 بیمار معادل 2/17% استیوپوروتیک بودند.همچنین در ارزیابی t-score فمور، در ابتدای درمان 53 بیمار معادل 1/63% نورموپنیک، 27 بیمار معادل 1/32% استیوپنیک و 4 بیمار معادل 8/4% استیوپوروتیک و در انتهای درمان 37 بیمار معادل 8/57% نورموپنیک، 22 بیمار معادل 4/34% استیوپنیک و 5 بیمار معادل 8/7% استیوپوروتیک بودند. بحث: در نهایت و با استناد بر یافته های حاصل از مطالعه ما، اینگونه استنباط می گردد که استفاده از رژیمهای درمانی در مبتلایان به کانسر پستان، منجر به افزایش احتمال بروز استیوپوروز و کاهش دانسیته استخوانی در بیماران می گردد.

داروهای سیتوتوکسیک، شامل طیف گسترده ای از ترکیبات شیمیایی است. به خاطر توانایی آنها در از بین بردن سلول های توموری از طریق تداخل با تقسیم سلولی، به طور گسترده در درمان سرطان استفاده می شوند، همچنین برخی کاربردهای درمانی دیگری دارند. آنها فقط روی سلولهای سرطانی اثر ندارند، و سلول های سالم نیز ممکن است آسیب ببینند. آنها می توانند عوارض جانبی قابل توجهی در بیماران یا افرادی که در معرض هستند ایجاد کنند. علاوه بر این با افزایش استفاده از این داروها و پیچیدگی شیمی درمانی، نگرانی در مورد خطرات برای کارکنان درگیر در آماده سازی و تجویز داروهای سیتوتوکسیک و کارکنانی که مراقبت از بیماران را بر عهده دارند را افزایش داده است. در اکثر مراکز سرطان در ایران، نگرانی هایی راجع به خطرات ذاتی آماده سازی داروهای سیتوتوکسیک وجود دارد، در حالی که پرستاران این داروهای سیتوتوکسیک را بدون توجه کامل به دستورالعمل ها آماده میکنند. برای فهمیدن شدت خطرات ناشی از این شیوه ها، روشهای آماده سازی داروهای سیتوتوکسیک در مراکز مختلف دولتی و خصوصی مورد بررسی قرار گرفت. این کار با نمونه برداری از سطوح و آنالیز آنها برای تشخیص مقدار داروی باقیمانده انجام شد که نشاندهنده وجود آلودگی بود. علاوه بر این، به کارکنان پرستاری پرسشنامه ای به منظور ارزیابی سطح دانش و هر گونه عوارض جانبی حاد که ممکن است به خاطر در معرض قرار گرفتن این دارو ها باشد، ارائه شد، که مشاهده شد که عوارض جانبی حاد در پرسنل وجود دارد و سطح دانش پرسنل راضی کننده بوده اما عمل به آنها زیاد جدی گرفته نمیشود. این تحقیق با گایدلاین های بین المللی مقایسه میشود که مشاهده شد فاصله زیادی بین ما و گایدلاین ها وجود دارد و در نتیجه چند پیشنهاد عملی برای کاهش خطرات و بهبود شرایط کار و مراقبت از بیماران در این مراکز ارائه میشود.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.