هدف از این پژوهش، مقایسه اثربخشی بازآموزی اسنادی و آموزش حرکات موزون ورزشی همراه با آموزش ویژه در کاهش اختلال دیکته دانش آموزان مناطق روستایی بود. در این پژوهش از روش شبه تجربی با پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل و گمارش تصادفی استفاده شد. با استفاده از نمونه گیری در دسترس تعداد 45 نفر دانش آموز انتخاب و در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل به شکل تصادفی قرار گرفتند. از آزمون وکسلر و پرسشنامه ی مشکلات یادگیری کلورادو برای تشخیص دانش آموزان مبتلا به ناتوانی یادگیری ، پس از معرفی توسط معلمان استفاده شد. در مرحله ی پیش آزمون از آزمون محقق ساخته ی املا استفاده شد. مداخلات درمانی به صورت 8 جلسه ی بازآموزی اسنادی به همراه 4 جلسه ی آموزش ویژه برای گروه آزمایش یک و8 جلسه ی آموزش حرکات موزون ورزشی به همراه 4 جلسه ی آموزش ویژه برای گروه آزمایش دو و 4 جلسه ی آموزش ویژه برای گروه کنترل برگزار شد. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری خی دو، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون مانوا استفاده شده است. نتایج نشان داد که بین سه گروه در کاهش خطای املا از نوع حافظه ی دیداری و دقت که بیشترین فراوانی را در بین غلط های املایی دانش آموزان در بر می گیرند، تفاوت وجود دارد(01/0p<). هم چنین نتایج بیانگر این بود که از بین دو روش بازآموزی اسنادی و آموزش حرکات موزون ورزشی همرا با آموزش ویژه هیچکدام بر دیگری برتری قابل توجهی نداشته است و هر دو روش توانستند در بهبود دو مولفه ی حافظه ی دیداری و دقت نقش موثری ایفا نمایند. در واقع تفاوت آماری معناداری در میزان بهبود اختلال دیکته نویسی گروه های بازآموزی اسنادی و حرکات ورزشی موزون وجود ندارد(891/0p=).