چکیده پایان نامه: با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر تمرینات موازیبر هورمون رشد، فاکتور رشد شبه انسولینی و اینترلوکین 15 هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر سه نوع تمرین مقاومتی، استقامتی و موازی بر سطوح gh و igf-1 و il-15 سرم زنان جوان ورزشکار بود. روش : بدین منظور 28 زن ورزشکار 20 تا 30 ساله، به طور تصادفی به چهار گروه تمرین استقامتی، تمرین مقاومتی، تمرین موازی و کنترل (هر گروه تمرینی 7 نفر) تقسیم شدند. سه گروه در 8 هفته تمرین مقاومتی، استقاومتی و موازی شرکت کردند. 48 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از مداخله، از آزمودنی های هر چهار گروه نمونه خونی استراحتی اخذ شد. جهت بررسی و مقایسه تغییرات متغیر های مورد مطالعه در چهار گروه مورد مطالعه، از آزمون تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج : بر اساس نتایج مشاهده شده، تمرین باعث افزایش سطوح سرمی gh شد اما این افزایش با تمرین مقاومتی بیشتر از تمرین استقامتی و موازی بود (p<0.05). تمرین مقاومتی و موازی باعث افزایش سطوح سرمی igf-i شدند (p<0.05) اما igf-i با تمرین استقامتی کاهش یافت (p<0.05). تمرین مقاومتی و موازی باعث افزایش سطوح سرمی il-15 شدند که این افزایش با تمرین مقاومتی بازهم بیشتر بود (p<0.05). اما تمرین استقامتی تاثیرمعناداری بر il-15 نداشت (p>0.05). نتیجه گیری : به نظر می رسد بعد از فعالیت های مقاومتی فرایند های آنابولیک در بدن زنان جوان ورزشکار غالب است. بعد از فعالیت های مقاومتی، تمرینات موازی تاثیرات آنابولیک بیشتری دارد.