این پژوهش با هدف بررسی رابطه سبک تدریس دبیران وسبک یادگیری دانش¬آموزان مقطع متوسطه شهرشیراز به مرحله اجرا درآمد. به همین منظور با استفاده از روش نمونه¬گیری خوشه¬ای مرحله¬ای از جامعهدبیران و دانش¬آموزان متوسطه شهرشیراز 380 دانش¬آموز و 120 دبیر انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها عبارت بودند از: مقیاس سبک¬های یادگیری (پیترهانی،2007) و مقیاس سبک¬های تدریس (پیترهانی ،2007) . برای سنجش روایی، روش¬ تحلیل گویه و برای سنجش پایایی نیز آلفای کرونباخ مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که 1-سبک غالب تدریس دبیران مقطع متوسطه سبک تدریس فعال می باشد.2- بین سبک های یادگیری مورد استفاده دانش آموزان مقطع متوسطه تفاوت معناداری وجود ندارد.3- بین سبک تدریس فعال ، تأملی، نظریه پرداز و عملگرا رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و اما رابطه معناداری با سبک های یادگیری دانش آموزان وجود ندارد. بین سبک یادگیری فعال، تأملی، نظریه پرداز و عملگرا رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و اما رابطه معناداری با سبک های تدریس دبیران وجود ندارد.4- سبک تدریس فعال پیش بینی کننده منفی و معنادار سبک یادگیری تأملی و همچنین، سبک تدریس تأملی پیش بینی کننده منفی و معنادار سبک یادگیری فعال، تأملی، نظریه پرداز و عمل گرا می باشد. سبک تدریس عمل گرا پیش بینی کننده مثبت و معنادار سبک یادگیری عمل گرا می باشد. اما سبک تدریس فعال پیش بینی کننده معنادار سبک یادگیری فعال، نظریه پرداز و عمل گرای دانش آموزان نمی باشد همچنین، سبک تدریس نظریه پرداز پیش بینی کننده معنادار سبک های یادگیری دانش آموزان نمی باشد. سبک تدریس عمل گرا پیش بینی کننده معنادار سبک های یادگیری فعال، تأملی و نظریه پرداز دانش آموزان نمی باشد.