چکیده: مقدمه: پراشتهایی روانی، یکی از انواع اختلالات خورد و خوراک است که در افراد جوان شیوع داشته و سلامت جسمی و روانشناختی بیماران مبتلا به آن را به خطر می اندازد. رویکردهای نظری و درمان های متعددی برای این اختلال ایجاد شده است رفتاردرمانی دیالکتیکی، که بدتنظیمی هیجانی را در این بیماران هدف قرار می دهد، یکی از جدیدترین درمان های مطرح در درمان پراشتهایی روانی به شمار می رود. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی فنون مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی(ذهن آگاهی، تنظیم هیجانی، تحمل پریشانی) در بهبود علایم پراشتهایی روانی، افسردگی و اضطراب در بیماران مبتلا به این اختلال انجام گرفت. روش: در چارچوب طرح های تک آزمودنی با خطوط پایه ی چندگانه، دو بیمار مبتلا به اختلال پراشتهایی روانی، به روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس ملاک های ورود و خروج از پژوهش، انتخاب شدند و 11جلسه رفتاردرمانی دیالکتیکی انفرادی به صورت هفتگی و مبتنی بر راهنما بر روی این بیماران انجام گرفت. ابزارهای مورد استفاده شامل مصاحبه ی تشخیصی ساختاریافته(scid(، سیاهه ی اختلالات خوردن (edi)، آزمون افسردگی بک(bdi) و آزمون اضطراب بک(bai) بود که بیماران در جلسات پیش درمان، پنجم، هفتم، جلسه ی آخر و نیز پیگیری یک ماهه، از نظر آزمون های خط پایه مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج از طریق ترسیم های دیداری، درصد بهبودی و اندازه اثر مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که dbt موجب کاهش معنی دار در علایم اختلال پراشتهایی روانی و افسردگی می شود، در حالی که اثربخشی آن بر روی علایم اضطراب معنی دار نیست. نتیجه گیری: مبتنی بر یافته های این پژوهش، می توان بیان کرد که رفتاردرمانی دیالکتیکی، به عنوان یک رویکرد جدید، می تواند در کاهش علایم پرخوری و پاکسازی و افسردگی بیماران مبتلا به اختلال پراشتهایی روانی مفید باشد.