وضعیت اجتماعی-اقتصادی (ses) یک عامل غیر قابل دستکاری است که اثر آن بر فعالیت بدنی در تحقیقات مروری به تأیید رسیده است، اما تحقیقات انجام شده در زمینه نوجوانان نابینا بسیار محدود است. هدف از این تحقیق بررسی رابطه فعالیت بدنی اوقات فراغت و وضعیت اقتصادی-اجتماعی نوجوانان نابینای دبیرستان های شهر تهران بود. شرکت کنندگان تحقیق شامل 60 نابینای نوجوان بود. برای ارزیابی میزان فعالیت بدنی اوقات فراغت از پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی (ipaq) استفاده شد و برای بررسی وضعیت اقتصادی اجتماعی والدین از پرسشنامه وضعیت اقتصادی اجتماعی استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد (0/05 > p). نتایج این تحقیق نشان داد به طور کلی دو متغیر وضعیت اقتصادی- اجتماعی والدین و سطح فعالیت بدنی نوجوانان نابینا ارتباط مثبت و معناداری با یکدیگر دارد (0/01 > p). همچنین در خرده مقیاس های سطح تحصیلات مادر، درآمد ماهانه و وضعیت شغلی پدر رابطه معناداری با سطح فعالیت بدنی نابیانایان نوجوان یافت شد، اما در خرده مقیاس های تحصیلات پدر و وضعیت شغلی مادر رابطه ای با سطح فعالیت بدنی نوجوانان نابینا یافت نشد. به طور کلی، نتایج این تحقیق نشان داد وضعیت اقتصادی اجتماعی والدین می تواند یکی از پیشگوهای اساسی فعالیت بدنی در افراد نابینا باشد.

هدف از این تحقیق ارتباط علَی احساس خودسودمندی ورزشکاران بر رابطه مربی-ورزشکار در لیگ¬های ورزش کشور می باشد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی - تحلیلی و از حیث ارتباط بین متغیرها از نوع علی می باشد .جامعه آماری این تحقیق شامل 625 نفر از ورزشکاران و 126 مربی مرد لیگ¬های ورزشی کشور در سال 1392-1391 در رشته¬های فوتبال, بسکتبال, کشتی و تکواندو می¬باشد.که بر اساس جدول انتخاب تصادفی مورگان با استفاده از روش نمونه¬گیری تصادفی ساده تعداد 242 ورزشکار و92 مربی بعنوان نمونه تحقیق در نظر گرفته شدند. ابزار اندازگیری تحقیق حاضر عبارتند از پرسشنامه محقق ساخته خودسودمندی ورزشکاران با 10 سوال، و پرسشنامه محقق ساخته رابطه مربی- ورزشکار 7 ارزشی لیکرت که دارای روایی و پایایی پرسشنامه¬های خودسودمندی 84/0 ? =و رابطه مربی- ورزشکار 89/0 ? =می¬باشد. در نهایت از مدل معادلات ساختاری با نرم افزار لیزرل استفاده شد. خروجی نرم افزار نشان دهنده برازش مناسب مدل بود و نشان داد میزان ارتباط احساس خودسودمندی ورزشکاران با رابطه مربی- ورزشکار معنی¬دار می¬¬باشد. واژه¬های کلیدی: احساس خودسودمندی، ورزشکاران، ساختار شخصیت، انگیزش، رابطه مربی- ورزشکار

مقدمه: هدف هر سالمند این است که بتواند تا حد امکان مستقل و کارآمد باقی بماند. تمرینات ورزشی به سالمندان کمک خواهد کرد تا قدرت اندام فوقانی، تحتانی، تعادل،انعطاف پذیری و هماهنگی خود را تقویت کند. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره حرکات اصلاحی منتخب بر روی تعادل و پارامترهای وضعیتی و راه رفتن سالمندان کایفوتیک بود. روش شناسی: به این منظور 36 نفر از زنان کایفوتیک سالمند مرکز سالمندی قدس با میانگین و انحراف استادارد(سن 532/10±78/73 قد 697/8±35/153 وزن 355/14±50/62) در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تجربی با میانگین و انحراف استاندارد(سن 8/88±278/70 قد 951/7±154 و وزن 150/12±72/65) و گروه کنترل با (سن 11/3±28/77 قد 148/11±47/151 و وزن 210/19±47/61) تقسیم شدند.گروه تجربی یک دوره حرکات اصلاحی منتخب شامل تقویت عضلات خلفی و کشش عضلات قدامی ستون فقرات را به مدت 8 هفته، هفته ای 3 جلسه انجام دادند. گروه کنترل در این دوره 2 ماهه هیچ نوع تمرین خاصی انجام ندادند. هفته قبل از شروع تمرینات و هفته بعد از اتمام تمرینات، تعادل آزمودنی ها توسط مقیاس تعادلی برگ، پارامترهای وضعیتی توسط متر نواری، خط کش منعطف، گونیا متر، ترازو و قد سنج و پارامترهای راه رفتن توسط پودر تالک، دوربین، متر نواری، کرنومتر و نرم افزار کینووآ مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس با استفاده از آزمون کلموگروف اسمیرنوف و مشخص شدن طبیعی بودن داده ها، اطلاعات بدست آمده از پیش آزمون و آزمون پایانی با استفاده از روش آماری t مستقل مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها و بحث و نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که بین گروه آزمون و گروه کنترل قبل از عامل مداخله اختلاف معناداری وجود ندارد و دو گروه از نظر پارامترهای مورد نظر همگن بودند. در گروه تجربی بعد از 8 هفته حرکات اصلاحی منتخب، افزایش معناداری در میزان عدد تعادل بوجود آمد اما در پارامترهای راه رفتن تغییرات معناداری به جز سرعت گام برداری که دارای کاهش بود دیده نشد. همچنین این تمرینات موجب بهبودی در پارامترهای وضعیتی (وضعیت سر، طول مهره های توراسیک، اکستانسیون ستون فقرات، اتساع قفسه سینه، ابداکشن و فلکشن) این افراد شد ولیکن بر روی قد تاثیر معناداری نداشته است. در مقایسه ی گروه تجربی با گروه کنترل بعد از یک دوره حرکات اصلاحی در تعادل، طول گام، زمان گام و سیکل راه رفتن بهبودی حاصل گردیده ولی در پهنای گام و سرعت گام برداری تغییری حاصل نشد. این تمرینات باعث بهبودی در تمامی پارامترهای وضعیتی به جز اکستانسیون ستون فقرات گردید. یافته های به دست آمده از این پژوهش نشان داد که حرکات اصلاحی می تواند روش مناسبی جهت بهبود تعادل، پارامترهای وضعیتی و راه رفتن در سالمندان کایفوتیک باشد. لذا توصیه می گردد جهت بهبود تعادل و پارامترهای وضعیتی و راه رفتن از این گونه تمرینات استفاده گردد.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرینات اکستنشن در دو حالت نشسته و طاقباز بر دامنه حرکتی ستون فقرات و تعادل زنان سالمند می باشد. نمونه های این تحقیق را 30 نفر از زنان بالای 60 سال شهر تهران که در سه گروه 10 نفره کنترل، طاقباز و نشسته بودند تشکیل دادند. هیچ کدام از آزمودنیها مبتلا به اسکولیوز و بیماری التهابی ستون فقرات و بیماری های قلبی و تنفسی پیشرفته نبودند. تمرینات اکستنشن شامل بالا گرفتن کمر در حالت طاقباز به مدت 5 ثانیه و همچنین گروه نشسته می بایست بر روی صندلی نشسته و پشت کاملا صاف، دست ها در کنار بدن و کتف ها را به یکدیگر نزدیک کنند و به مدت 5 ثانیه در این حالت نگه دارند که پس از هر تکرار 10 ثانیه استراحت می کردند. گروه طاقباز و نشسته قبل و بعد از تمرینات اکستنشن با استفاده از آزمون تعادل ایستا ( مدت زمان ایستادن روی پا با چشم باز و بسته) و آزمون تعادل پویا (آزمون t.g.u.g ) و آزمون دامنه حرکتی ستون فقرات ( فاصله c7-s2 در دو حالت عادی و اکستنشن کامل کمر، فاصله انگشت کوچک تازمین در دو حالت خم به راست و چپ) مورد ارزیابی قرار گرفتند. با استفاده از آمار توصیفی تحلیل کوواریانس، anova و آزمون کالموگراف اسمیرنف به بررسی نتایج تحقیق پرداخته شد. نتایج تحقیق نشان داد که با ملاحظه فاصله c7-s در اکستنشن کامل کمر و فاصله انگشت کوچک تا زمین در حالت خم به چپ در گروه طاقباز با مقایسه با گروه کنترل تمرینات اکستنشن بر دامنه حرکتی سالمندان تاثیر دارد. در گروه نشسته با توجه به تست های ایستادن بر روی پا با چشم بسته با مقایسه پیش آزمون و پس آزمون تمرینات اکستنشن بر تعادل ایستای سالمندان تاثیر دلرد. همچنین مشخص شد تمرینات اکستنشن در دو حالت طاقباز و نشسته بر تعادل پویای سالمندان تاثیر معنی داری دارد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی محدودیت های فعالیت جسمانی اوقات فراغت در پارک های عمومی شهرستان کرج است. این پژوهش از نوع توصیفی- پیمایشی بوده و نمونه آماری شامل 333 نفر از مراجعین به پارک های عمومی شهرستان کرج بود و از روش نمونه گیری ( تصادفی - خوشه ای) استفاده شد. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته بود که پایایی آن با روش آلفای کرونباخ 0/83 تایید شد. داده های پژوهش با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، فراوانی و درصد فراوانی) و در بخش آمار استنباطی از ضریب همبستگی پیرسون و از آزمون anova استفاده شد و از آزمون توکی برای تعیین جایگاه اختلاف میانگین ها استفاده شد. نتایج نشان داد که بین محدودیت های درون فردی و محدودیت های بین فردی و محدودیت های ساختاری، تفاوت معنی داری وجود ندارد. در بین محدودیت های درون فردی گویه "فعالیت های ساده تر مثل قدم زدن و نشستن را ترجیح می دهم" با میانگین 3/39 و در محدودیت های بین فردی گویه "من با کارکنان و مردم در پارک حرف می زنم" با میانگین 2/58 و در محدودیت های ساختاری گویه "ورزش کردن در پارک و فضای رو باز هنوز در بین مردم فرهنگ سازی نشده است" با میانگین 3/03 به عنوان مهمترین عامل محدودیت های ساختاری در پارک های عمومی هستند. ضریب همبستگی بین دو شاخص bmi و میانگین مدت زمان انجام فعالیت جسمانی برابر (0/97-) بود. بیشترین موارد استفاده مراجعینی که به فعالیت تفریحی غیر جسمانی می پرداختند، لذت بردن از طبیعت زیبای پارک (4/0= میانگین) بود. اگرچه تعداد مراجعین زن به پارک ها در مقایسه با مردها کمتر بوده اما در مقایسه با مردها در طی 12 ماه گذشته تعداد ساعات بیشتری را به انجام فعالیت های جسمانی در پارک ها پرداخته اند.