تشخیص سندرم روده تحریک پذیر(ibs)بر اساس یافته های کلینیکی (مانند کرایتریای rome ii ) صورت می گیرد. که در برخی موارد، تشخیص ibs از بیماری سلیاک بخصوص در مواردی که علائم بیماری در سنین بزرگسالی بروز پیدا می کند، دچار مشکل می شود. برخی از مبتلایان به سلیاک دارای علائم گوارشی مشابه علائم ibs هستند که این باعث می گردد اشتباهاًibs تشخیص داده شوند. هدف از این مطالعه، تخمین درصد شیوع بیماری سلیاک در مراجعه کنندگان با علائم ibs(بر اساس کرایتریای rome ii ) به بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران در طی دو سال اخیر می باشد. این پژوهش، شامل 150 بیمار مراجعه کننده با علائم ibs با میانگین سنی 35 سال (65-10 ساله) بود، که 54% بیماران زن و 46% مرد بودند. بر روی تمام بیماران آزمون های سرولوژی از نظر آنتی بادی های ضد ترانس گلوتامیناز بافتی iga و ضد گلیادین iga,igg و ضد اندومیزیوم انجام شد. بیماران با سرولوژی مثبت تحت بیوپسی دئودنوم توسط آندوسکوپی جهت تأیید تشخیص بیماری سلیاک قرار گرفتند. 47 نفر (3/31%) از 150 بیمار موجود در مطالعه، که دارای علائم مشابه ibs بودند، از نظر سرولوژی مثبت تشخیص داده شدند. در بیوپسی 24 نفر از 47 بیمار با سرولوژی مثبت، تغییرات هیستوپاتولوژیک بیماری سلیاک مشاهده شد (در نتایج بیوپسی بیماران، حتی تغییرات بسیار اندک نیز لحاظ گردید). که بر اساس آن، تنها 10 نفر از بیماران بطور قطعی مبتلا به اسپروی سلیاک بودند. بر روی تمام بیماران مبتلا به سلیاک، رژیم غذایی فاقد گلوتن آغاز گردید. که در پیگیری های به عمل آمده، بهبودی چشمگیری از لحاظ علائم بیماری مشاهده شد. بر اساس مطالعه حاضر، درصد شیوع بیماری سلیاک در بیماران با علائم ibs ، 7/6% تخمین زده شد. بسیاری از بیمارانی که تشخیص ibs برای آنان گذارده شده بود، در حقیقت مبتلا به سلیاک بودند. با توجه به مطالب ذکر شده، بیماری سلیاک باید به عنوان یک تشخیص افتراقی مهم در بیماران با علائم ibs مد نظر قرار گیرد و انجام آزمایشات غربالگری بیماری سلیاک در بیماران با علائم ibs ضروری به نظر می رسد.