از آنچه در این پایان نامه گفته شد می توان بر مطالب زیر به عنوان نتیجه گیری از بحث تأکید کرد: - لغویان در تبیین معناشناسی واژگان قرآن، بیشتر به توضیح تفصیلی معنای لغوی و اصطلاحی واژه، و وجه تسمیه ی آن ها، اصل، ریشه، منبع لغوی، اشتقاق و انتساب و اتّصاف واژگان پرداخته اند. - روایات تفسیری با رویکردهای متنوعی به تبیین معنای واژگان قرآن پرداخته اند. - اظهارات معصومین? در تبیین معنای واژگان قرآن کریم، در مواردی تنها ناظر به همان معنای لغوی و عرفی واژگان می باشد. - همه آنچه که ائمه اطهار? در بیان معنا شناسی واژگان قرآن بیان داشته اند صرفاً بازشناسی لغت از لحاظ معنای ظاهری نبوده است. - در بیشتر موارد، در نگاه بدوی روایت وارده هیچ رابطه ای با معنای لغوی واژگان ندارد، بلکه با دقت نظر چنین فهمیده می شود که معصومین? از تبیین معنای عرفی و لغوی گذر کرده و به معرفی مصادیق عینی و خارجی واژگان پرداخته اند، مانند توضیحات ایشان درباره واژگان امه معدوده و بقیه الله. - در بسیاری ازموارد نیز ائمه اطهار? گامی فراتر نهاده و به معنا شناسی باطنی واژه پرداخته و از معنای پنهانی و در بعضی موارد رمزگونه قرآن نیز خبر داده اند. مانند واژه صراط مستقیم و عرش. - کشف معنای متن و واژگان قرآن، از سوی نظریه پردازان و محققان قرآنی فقط منحصر به تبیین معنای ظاهری واژگان می شود و تعیین مراد و منظور آیات و تطبیق دادن بر امور عینی و خارجی، همچنین خبر دادن از امور پنهانی الفاظ، اختصاص به کسانی دارد که در فهم مراد الهی، قلبهایی آماده و یقینی استوار دارند و اینها کسانی نیستند جز ائمه معصومین? که از هر گونه خطا و اشتباهی مصون هستند. - در واقع توضیحات لغویان در مورد واژگان، بیشتر بر محور علوم لغت، از قبیل اشتقاق و اصل و ریشه و... می چرخد، امّا توضیحات ائمه? بیشتر در رابطه با معرفی مصادیق عینی و خارجی مفردات و معنای باطنی آنها می باشد.