جستجو و حفظ رابطه با نزدیکان، به ویژه همسر یک اصل مهم در تمام طول زندگی است. زوج های صمیمی با فراهم نمودن روابط صمیمانه، می توانند نقش موثری بر ارتقاء بهداشت روانی اعضای خانواده داشته باشند. لذا پژوهش حاضر بر آن شد به بررسی تأثیر زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی بر صمیمیت زناشویی زنان متاهل فاقد هویت موفق بپردازد. این پژوهش شبه آزمایشی بود و از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. به این منظور تعداد 20 زن مراجعه کننده به کلینیک مشاوره و روانشناسی دانشکده علوم تربیتی دانشگاه فردوسی مشهد به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه صمیمیت زناشویی تامپسون و واکر، پرسشنامه ابعاد صمیمیت باگاروزی و پرسشنامه هویت بنیون و آدامز است که در مرحله پیش آزمون و پس آزمون توسط آزمودنی ها تکمیل گردید. پس از تکمیل پیش آزمون، گروه مداخله هشت جلسه یک ساعت و نیمه تحت درمان تصویرسازی ارتباطی قرار گرفتند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار spss19، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل، افزایش معناداری را در صمیمیت زناشویی و پنج خرده مقیاس از هشت خرده مقیاس پرسشنامه ابعاد صمیمیت که عبارتند از: صمیمیت عاطفی، روان شناختی، جنسی، جسمی و اجتماعی- تفریحی نشان داد؛ اما در ابعاد صمیمیت، در سه خرده مقیاس صمیمیت عقلانی، معنوی و زیبایی شناختی تفاوت معناداری بین دو گروه یافت نشد. بر اساس نتایج پژوهش، می توان زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی را به عنوان روش موثری برای افزایش صمیمیت زنان در نظر گرفت و از آن در مراکز آموزشی و مشاوره استفاده کرد.