هدف این تحقیق بررسی رابطه علایق زبان آموزان ایرانی درزمینه اصلاح خطاها در بخش شفاهی در رابطه با سطح باور خود کارامدی ایشان در زبان انگلیسی می باشد. همچنین هدف دیگراین تحقیق مطالعه ی تفاوتهای بارز میان زبان آموزان دارای باور خودکارآمدی سطح بالا، متوسط و یا پایین در زبان انگلیسی در شش حیطه لزوم، فراوانی، زمانبندی، انواع خطا ،انواع متدهای بازخوردی و افراد ارایه کننده ی اصلاح خطا است. این تحقیق روی 164 دانشجوی دانشگاه پیام نور که در رشته زبان انگلیسی در سطح کارشناسی تحصیل میکردند انجام شد. این نمونه دانشجویان به صورت غیر تصادفی انتخاب شدند. با استفاده از متد کای اسکوئر تنها فرضیه ی صفر تحقیق در رابطه با انواع و روش های مختلف اصلاح خطا رد شد. به بیان دقیق تر زبان آموزان دارای باور خودکارآمدی سطح بالا در زمینه ی زبان انگلیسی بیشتر از گروه های سطح متوسط و سطح پایین خواستارتجزیه و تحلیل و اصلاح خطاهای خود در حیطه انواع خطا از جمله خطاهای جدی، غیر جدی، تکرار شونده، غیر تکرار شونده وایرادهای بسیار شخصی که ویژه یک زبان آموز خاص هست را بودند. در زمینه انواع متد های بازخوردی، همه گروهها نداشتن هیچ بازخوردی برای تجزیه و تحلیل ایراد ها و اشکالاتشان را به عنوان کم اثر ترین بازخورد انتخاب کرده اند ولی این انتخاب هم به گونه بارزی در میان زبان آموران با سطح بالای باور خودکار آمدی بیشتر از سایر گروهها انتخاب شده بود. بر اساس یافته های این تحقیق زبان آموزان با سطح بالای باور خود کار آمدی در زبان انگلیسی بیشتر از زبان آموزان با سطح متوسط و پایین باور خودکار آمدی در زبان انگلیسی تمایل به تجزیه و تحلیل و برطرف شدن ایراد ها و اشکالاتشان در بخش شفاهی را داشتند.