نام پژوهشگر: معصومه واعظی

بررسی تاثیر بسته آموزش رسانه ای کم خونی فقر آهن برروی دختران دبیرستانی شهرستان چابهار
پایان نامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری - دانشگاه تربیت مدرس - دانشکده علوم پزشکی 1393
  معصومه واعظی   شمس الدین نیکنامی

مقدمه:سلامتی یک موضوع مشترک در بسیاری از جوامع و فرهنگ هاست. تأمین تغذیه مناسب از ارکان سلامت عمومی و پیشرفت و توسعه جوامع بشری است .یکی از عوارض زودهنگام فقدان الگوی تغذیه ای سالم، بویژه در میان دختران، زنان و کودکان، کم خونی فقر آهن است. نتایج مطالعات متعدد برروی بیماری های تغذیه ای موید این واقعیت است که فقر آهن شایع ترین کمبود تغذیه ای در سراسر جهان می باشد.هدف از این مطالعه بررسی تاثیر آموزش رسانه ای در پیشگیری از کم خونی فقر آهن دختران نوجوان شهرستان چابهار بود. مواد و روش ها:پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی از نوع آزمون-شاهد که بر روی 140 نفر دانش آموز دبیرستانی شهرستان چابهار که به صورت تصادفی وارد مطالعه شدند،به اجرا در آمد(70 نفر در هر گروه).ویژگی های دموگرافیک و میزان آگاهی و نگرش و عملکرد تغذیه ای دختران دبیرستانی در مورد کم خونی فقرآهن توسط پرسشنامه در سه مرحله قبل از آموزش،بلافصله بعد از آموزش و یک ماه از آموزش مورد ارزیابی قرار گرفت.گروه مداخله طبق برنامه آموزشی طراحی شده آموزش دید. یافته ها:بعد از مداخله میزان آگاهی،نگرش و عملکرد دختران دبیرستانی گروه آزمون افزایش معنادار یافت که البته میزان نگرش در این گروه بعد از یک ماه افت داشته است.این میزان در گروه کنترل تغییر معناداری نداشت. نتایج نشان میدهد بین میزان آگاهی از کم خونی فقرآهن و عملکرد تغذیه مصرف مواد غذایی حاوی آهن ارتباط معنا داری وجود دارد. نتیجه گیری:از آنجایی که بیشتر عادات غذایی در دوره نوجوانی شکل گرفته و تثبیت می شوند، توجه به آگاهی تغذیه ای نوجوانان، نگرش و رفتارهای آنها اهمیت می یابد. از نتایج این مطالعه به نظر می رسد با وجود صرف هزینه های گزاف توسط دولت برای پیشگیری از بیماری کم خونی فقرآهن و اثرات سوء آن، آموزش مستمر و مناسب همراه با همراهی مثبت و تشویق مدرسه و مداخله آموزشی در این مورد می تواند کارساز و مفید باشد.نتایج نشان می دهد که وجود کم خونی فقرآهن در دختران نوجوان که در کشور ایران شایع است به علت از دست دهی آهن نیست بلکه یکی از دلایل عمده آن کمبود آگاهی در مورد رفتارهای صحیح تغذیه ای است که با آموزش به نوجوانان و انتقال آن به خانواده هایشان و با تأثیر بر رفتارهای تغذیه ای در خانواده می توان تا حدود زیادی این مشکل را در کشور برطرف کرد .