تناسب و هماهنگی میان کلمات از اصول زیبایی کلام است و به کارگیری این شیوه در قسم های قرآن در اوج خود است. از یک سو بین مقسم به هایی که در پی هم آمده اند تناسب و هماهنگی می بینیم و از سویی دیگر بین مقسم به ها و جواب قسم ارتباط و هماهنگی وجود دارد و از جهتی دیگر بین محتوای سوره و سوگند موجود در آن سوره، تناسب و هماهنگی وجود دارد که توجه به این ارتباط در درک مقصود از مقسم به ها و در تعیین جواب برای قسم هایی که جواب آن ها محذوف است بسیار راهگشاست و محقق سعی دارد که به شیوه مواجهه مترجمان با مقسم به هایی که در پی هم آمده اند و روش آن ها در ترجمه قسم هایی که جوابشان محذوف است بپردازد و نوع تعامل آن ها با فعل لاأقسم که از شیوه های ابتکاری قرآن است را بیان کند و همچنین ازآنجاکه قسم را در زمره اسلوب های تأکید یاد می کنند به بررسی نکات بلاغی قسم ازجمله تأکید، تعظیم و ایجاز بپردازد تا میزان موفقیت مترجمان در رعایت تناسب و هماهنگی مقسم به ها و مؤکد آوردن قسم به ویژه جواب قسم ها و همچنین ذکر جواب برای قسم هایی که جوابشان محذوف است مشخص شود.