پس از ظهور اسلام واقعه عاشورا از حیث اثر بخشی مهمترین وتأثیر گذارترین حادثه تلقی می شود.اهمیت این رخ داد تاریخی موجب شدکه از همان روزهای نخستین پس از حادثه ،کسانی نقش گزارشگر را ایفا کنند. به مرور مجموعه این گزارش ها و روایات صورت مکتوب به خود گرفت. و این امر در ادوار مختلف تحت تأثیر شرایط سیاسی و اجتماعی حاکم بر جوامع آن روزگار ادامه یافت. در دوره حکومت صفویان که به عنوان دوره حاکمیت تشیع در ایران شناخته می شود ،تاریخنگاری و مقتل نویسی امام حسین(ع) مورد توجه قرار گرفت و آثار متعددی در این زمینه نگاشته شد. این پژوهش بر آن است،که با روش تاریخی وتوصیفی- تحلیلی به بررسی تصویر نهضت امام حسین(ع) در آثار این دوره بپردازد تا دریابد که گزارش های آثار این دوره تا چه اندازه با منابع متقدم سازگاری یا تفاوت دارد.به نظر می رسد که اغلب گزارش های منعکس شده در آثار این دوره جز چند اثر خاص با منابع متقدم تفاوت چندانی ندارند.