چکیده: امروزه مبارزه با قاچاق انسان، به عنوان یکی از جرائم علیه کرامت انسانی، وجهه همت بسیاری ازکشورها قرار گرفته است. نقض کر امت انسانی توسط قاچاق چیان انسان و ارتباط تنگاتنگ قاچاق بادیگر جرائم سازمان یافته، مانند پولشویی ، از علل اصلی عزم جامعه جهانی برای مبارزه با این جرماست. ایران نیز همانند بسیاری از کشورها از تیررس قاچاق چیان انسان در امان نمانده است. تا قبل ازتصویب قانون مبارزه با قاچاق انسان، نظام عدالت کیفری در سردرگمی بود. در سال 1383 به دنبال تحولات بین المللی، همانند تصویب پروتکل راجع به پیشگیری و مبارزه با قاچاق اشخاص به ویژه زنانو کودکان، الحاقی به کنوانسیون پالرمو و ارائه گزارش هایی مبنی بر قاچاق زنان و کودکان از ایران به کشورهای همسایه، قانون مبارزه با قاچاق انسان به تصویب رسید. این اقدام، خلأ قانونی در اینحوزه را رفع کرد؛ اما تعجیل در تصویب آن موجب شد تا بسیاری از موضوعات مربوط به این جرمبه سکوت برگزار شود. تحقیق پیش رو تلاش دارد قانون مذکور را مورد تحلیل و ارزیابی قرار دهد ونقایص آن را متذکر شود. کلید واژه: قاچاق،انسان،جرائم قاچاق انسان ،حقوق بین الملل ، برده داری، قاچاق زنان و دختران، کودکان، اعضای بدن، بهره کشی از نیروی کار و قربانی.