هدف این تحقیق تعیین اثر یک دوره تمرین هوازی با شدت بالا و متوسط بر سطوح پلاسمایی گرلین، انسولین و گلوکاگن در رت های نر ویستار بود. بدین منظور تعداد 19 سر رت نر نژاد ویستار از انستیتو پاستور ایران با وزن 225-200 گرم و سن هشت هفته، خریداری و به صورت تصادفی به عنوان دو گروه تجربی (7 رت در گروه تمرین استقامتی با شدت بالا و 7 رت در گروه تمرین استقامتی با شدت متوسط) و 5 رت به عنوان گروه کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی شامل هشت هفته پنج جلسه ای و هر جلسه 60 دقیقه دویدن روی تردمیل بود. شدت تمرین برای گروه استقامتی با شدت بالا 85-80 درصد vo2max و برای گروه استقامتی با شدت متوسط 75-70 درصد vo2max بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و پس از 12 ساعت ناشتایی نمونه برداری انجام شد و سطوح پلاسمایی گرلین، انسولین، گلوکاگن، گلوکز و مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون تعقیبی توکی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. تمامی محاسبات با استفاده از نرم افزار آماری spss مدل 19 انجام شد و سطح معنی داری p<0.05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که وزن رت ها پس از تمرینات استقامتی با شدت بالا و متوسط کاهش یافت ولی این کاهش فقط در گروه تمرینی با شدت بالا معنی دار بود. مقادیر گرلین در هر دو گروه تمرینی افزایش یافت ولی این افزایش فقط با تمرین با شدت بالا معنی دار بود. مقادیر انسولین در هر دو گروه تمرینی کاهش معنی دار داشت. مقادیر گلوکاگن و گلوکز در هیچ کدام از گروه ها تغییر معنی دار نداشت. مقاومت به انسولین در گروه استقامتی با شدت بالا کاهش معنی دار داشت. در گروه استقامتی با شدت بالا بین تغییرات وزن و سطح گرلین ارتباط منفی معنی دار وجود داشت. بنابراین تمرین با شدت بالاتر موجب اثرات سلامتی بیشتری مرتبط با حساسیت انسولینی و کاهش وزن می شود.

هدف از این تحقیق بررسی اثر یک دوره تمرین موازی بر عملکرد قدرتی و بی هوازی بسکتبالیست های نوجوان بود. از بین جامعه آماری 28 بسکتبالیست نوجوان انتخاب و به صورت تصادفی در 4 گروه استقامتی (7 نفر)، مقاومتی (7 نفر)، موازی (7 نفر) و کنترل (7 نفر) قرار گرفتند. گروه های استقامتی، مقاومتی و موازی به اجرای 6 هفته برنامه تمرینی در گروه مربوطه پرداختند. قبل از شروع برنامه تمرینی و پس از پایان 6 هفته تمرین فاکتورهای استقامت بی هوازی، سرعت، چابکی، پرش عمودی و قدرت بالاتنه و پایین تنه اندازه گیری شدند. یافته های تحقیق نشان داد پس از 6 هفته تمرین در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری در سرعت، پرش عمودی، قدرت بالاتنه و پایین تنه افراد در گروه های استقامتی، مقاومتی و موازی مشاهده شد. در حالی که در استقامت بی هوازی و چابکی تفاوت معناداری وجود نداشت. در مقایسه درون گروهی، در گروه استقامتی هیچ یک از متغیرها تغییر معناداری نسبت به پیش آزمون نداشتند. در گروه مقاومتی افزایش معناداری در قدرت بالاتنه و پایین تنه به وجود آمد. در حالی که در سایر متغیرها تغییر معناداری نسبت به پیش آزمون نداشتند. در گوره موازی در مقایسه درون گروهی افزایش معناداری در سرعت، پرش عمودی و قدرت بالا تنه و پایین تنه مشاهده شد، در حالی که در سایر متغیرها تغییر معناداری نسبت به پیش آزمون نداشتند.