اکتیمای واگیر یک بیماری ویروسی جلدی و غیرسیستمیک است که به طورعمده گوسفند و بز را مبتلا می کند و به وسیله تماس مستقیم به انسان قابل انتقال می باشد. با مطالعه ی ژنوم ویروس عامل این بیماری، حضور ژنی مشابه با ژن vegf در آن نشان داده شده است. vegf و گیرنده های آن دارای نقش مهمی در روند رگ زایی می باشند. ژن vegf ویروس اورف (vegf-e) به عنوان یک عامل حدت ویروسی محسوب شده است، اما توالی آن در جدایه های مختلف ویروس متغییر است. هدف از مطالعه حاضر تعیین توالی، کلونینگ و بیان ژن vegf-e ویروس اورف در جدایه ای از شهر اهواز (ahvaz-1/ iran/ 2011) بود. در ابتدا جهت آگاهی از خصوصیات ژنتیکی ژن vegf-e ویروس اورف در این جدایه، توالی نوکلئوتیدی این ژن تعیین و مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور ناحیه کد کننده ژن vegf-e با آزمایش pcr تکثیر و تعیین توالی گردید. توالی نوکلئوتیدی ژن vegf-eدر جدایه مورد مطالعه در مقایسه با 10 توالی دیگر این ژن که از بانک ژن استخراج شدند، مورد بررسی و مطالعه فیلوژنتیک قرار گرفت. بر اساس توالی ژن vegf-e، جدایه -اهواز بیشترین (98%) و کم ترین (8/42%) شباهت را به ترتیب با جدایه های nz2/ newzland/ 2005 و nz7/ newzland/ 1994 داشت. سپس، ژن vegf-eجدایه ی ahvaz-1/ iran/ 2011 در وکتور بیانی- پروکاریوتی pmal-c2x در باکتری اشریشیا کلای سویه ی rosetta کلون گردید. بررسی بیان پروتئین نوترکیب mbp-vegfe با استفاده از روش sds- page نشانگر بیان موفق این پروتئین بود.

بیماری یون یا پاراتوبرکلوزیس که در اثر مایکوباکتریوم اوویوم پاراتوبرکلوزیس ایجاد می شود یک آنتریت گرانولوماتوزی در نشخوارکنندگان اهلی و وحشی است و معمول ترین نشانه بالینی آن در گوسفند لاغری و ریزش پشم می باشد. هدف از این مطالعه تعیین شیوع سرمی مایکوباکتریوم اوویوم پاراتوبرکلوزیس در گوسفندان استان خوزستان و همچنین ارتباط آن با فاکتورهای محیطی و میزبانی می باشد. در این تحقیق نمونه-های سرمی از 568 رأس گوسفند انتخاب شده به طور تصادفی از شهرهای اهواز، هندیجان، باغملک، سوسنگرد، گتوند، مسجدسلیمان و دزفول جمع آوری گردید و بوسیله آزمایش الیزا مورد ارزیابی قرار گرفت. شیوع سرمی مایکوباکتریوم اوویوم پاراتوبرکلوزیس 9/6 درصد (فاصله اطمینان 95% 87/8-87/4) بود. رگرسیون لاجستیک نشان داد شانس عفونت با افزایش سن پایین می آید (نسبت شانس 96/0 و فاصله اطمینان 95% 18/1- 78/0). فراوانی نسبی عفونت در گوسفندان ماده بیشتر از نر بوده (05/0<p ) و شانس عفونت گوسفندان ماده نسبت به نر 49/3 (فاصله اطمینان 95% 04/26- 47/0) می باشد. شیوع در گوسفندان دارای سابقه سقط و بدون آن به ترتیب 7/9 و 9/6 درصد بوده(05/0<p ) و شانس عفونت در گوسفندان دارای سابقه سقط نسبت به سایر گوسفندان ماده دارای سابقه زایش 52/1 (فاصله اطمینان 95% 78/3- 61/0) می-باشد. شیوع در اهواز، هندیجان، باغملک، سوسنگرد، مسجدسلیمان، گتوند و دزفول به ترتیب 9/19، 2/16، 3/14، 6/10، 8/14، 9/12 و 4/11 درصد می باشد(001/0>p) و موقعیت جغرافیایی 9/2 درصد از نوسانات بیماری را توجیه می کند.

باکتری های کورینه باکتریوم رناله، اشرشیا کولای، پروتئوس و سودوموناس آئروژینوزا از جمله علل شناخته شده عفونت ادراری در گاو می باشند. این باکتری ها نه تنها از مجاری ادراری دام های بیمار، بلکه از دام های به-ظاهر سالم نیز جدا شده اند، این امرنقش عوامل مستعد کننده را که می توانند با توقف و یا کند شدن جریان خروج ادرار زمینه را برای ایجاد عفونت و تغییرات پاتولوژی فراهم آورند، روشن می سازد. در این مطالعه که به منظور بررسی ارتباط بین باکتریولوژی ادرار و هیستوپاتولوژی کلیه و مثانه گاومیش رودخانه ای صورت گرفت، 353 راس گاومیش (143 راس ماده و 210 راس نر) در کشتارگاه اهواز مورد مطالعه قرار گرفتند. بعد از کشتار، نمونه های خون، ادرار، کل مثانه و نمونه هایی از هر دو کلیه، جمع آوری شده و تحت بررسی های تکمیلی (سرولوژی، هیستوپاتولوژی، باکتریولوژی و pcr) قرار گرفتند. نتایج کشت ادرار نشان داد که ادرار 19 راس (38/5%) به باکتری آلوده بوده است و باکتری های جدا شده عبارت بودند از اشرشیاکولای (21%)، استافیلوکوک (6/31%) ، استرپتوکوک (8/15%) ، پروتئوس میرابیلیس (8/15%)، کلبسیلا (3/5%)، یرسینیا اینتروکولیتکا(3/5%) و اکتینومایسس ویسکوسوس همراه با پاستورلا آئروژنز (3/5%). در بررسی های هیستوپاتولوژی مثانه تعداد 1/50 % موارد دارای ضایعه پاتولوژی بود. ضایعه های تشخیص داده شده شامل: التهاب مزمن مثانه (4/14%) و التهاب لنفوپرولیفراتیو مثانه (4/35%) بودند. در بررسی هیستوپاتولوژی کلیه، تعداد 3/36% موارد دارای ضایعه تشخیص داده شدند. فراوان ترین ضایعه نفریت بینابینی (2/27) بود. همچنین در هیستوپاتولوژی 5 راس (4/1%) از گاومیش های تحت بررسی، پیلونفریت مورد شناسایی قرار گرفت. نتایج آزمایش سرمی mat نیز نشان داد که 3/43% دام ها حداقل به یک سروتیپ (هارجو، پومونا، استرالیس، تاراسووی، گریپوتیفوزا، ایکتروهموراژیه، بالوم و کنیکولا) از باکتری لپتوسپیرا آلوده بودند. نتایج آزمایش pcr مشخص ساخت که 2/12% (2/8% در pcr بافت کلیه و 8/4% در pcr ادرار) از گاومیش ها دارای آنتی ژن لپتوسپیرا اینتروگانس در کلیه و یا ادرار بودند. اگرچه باکتری های جدا شده از کشت ادرار بیماریزا می باشند ولی ارتباط معنی داری بین پیلونفریت و التهاب مزمن مثانه با آلودگی باکتریایی ادرار مشاهده نشد. همچنین ارتباط آماری معنی داری بین موارد مثبت mat و نفریت بینابینی، موارد مثبت pcr و نفریت بینابینی و نیز موارد مثبت mat با pcr را تشخیص داده شد (05/0p>).

لکوز آنزئوتیک گاوی بیماری است که انتشار جهانی دارد و با ایجاد اختلال در تکثیر سلول های لنفاوی، می تواند موجب لنفوسیتوز پایدار،لنفومای بدخیم یا لوسمی شود. این بیماری بوسیله ویروسی از خانواده رتروویریده در جنس دلتارتروویروس ایجاد می شود. بدلیل عدم وجود واکسن و یا درمان مناسب عفونت های ناشی از این ویروس باعث خسارات اقتصادی قابل توجه و صرف هزینه های هنگفت برای انجام برنامه های کنترل و ریشه کنی می شود. اساس کنترل این بیماری بر مبنای شناسایی حیوانات آلوده با روش های سرولوژی و حذف آن ها است. با توجه به احتمال انتقال این ویروس به گاومیش این مطالعه با هدف بررسی میزان شیوع آلودگی با blv درجمعیت گاومیش درشهراهواز انجام شد. به این منظور تعدا 529 رأس گاومیش شامل 261 رأس گاومیش ماده و 268 رأس گاومیش نر خونگیری شده و با روش الیزا موردآزمایش قرارگرفتند. براساس نتایج بدست آمده تنها دریک رأس (18/0 درصد) از حیوانات مورد آزمایش (یک گاومیش ماده 8 ساله) آنتی بادی ضد blv نشان داده شد. نتایج این مطالعه با نتایج حاصل از برخی محققین دیگر که میزان شیوع آلودگی با blvدر گاومیش را بسیار اندک گزارش کرده اند همخوانی دارد.

در طی این پایانامه میزان شیوع و تعیین گونه تک یاخته کریپتوسپوریدیوم در نشخوارکنندگان استان لرستان انجام شد. نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که میزان شیوع کمتر از 8 درصد بود و تنها گونه شناسایی شده در منطقه کریپتوسپوریدیوم پاروُم بود.

پاستورلا مولتوسیدا باکتری گرم منفی و پاتوژن فرصت طلب و فلور طبیعی دستگاه تنفسی فوقانی گونه های جانوری اهلی و وحشی است. این عامل در سراسر جهان، بیماری های متعدد مهمی از جمله برونکوپنومونی چرکی در نشخوارکنندگان و سپتی سمی هموراژیک در گاو و گاومیش را ایجاد می کند. مطالعه حاضر به منظور تعیین شیوع حاملین پاستورلامولتوسیدا، در گاو و گاومیش های کشتارشده در کشتارگاه و همچنین موارد ارجاعی به بیمارستان دانشکده دامپزشکی اهواز و مشخص کردن (تیپ) سروگروپ های کپسولی جدایه ها، با pcr و وضعیت حساسیت آنتی بیوتیکی آنها صورت گرفت. نمونه های سواب از ناحیه نازوفارینکس و بینی 227 رأس گاو و 174رأس گاومیش جمع آوری شد. سواب ها به آزمایشگاه منتقل و بر روی محیط های مک کانکی و آگار خون دار گوسفندی کشت داده شدند.