شیخ أحمد وائلی درسال 1342 هـ.ق در شهر مقدس نجف دیده به جهان گشود، ودرسال 1424هـ.ق درشهر مقدس کاظمیه بغداد چشم از جهان فرو بست. شیخ احمد وائلی دروس حوزوی خود را درحوزه ی علمیّه شهر مقدس نجف به پایان رساند، و همزمان به فراگیری تحصیلات آکادمیک درنجف پرداخت. وی سپس در دانشسرای عالی وابسته به دانشگاه بغداد موفق به أخذ مدرک فوق لیسانس دررشته ی زبان و ادبیات وعلوم اسلامی گردید. پس از آن در دانشکده ی دارالعلوم دانشگاه قاهره به درجه ی دکتری درهمان رشته دست یافت وموضوع تز وی کتابی به نام «استغلال الأجیر وموقف الاسلام منه» بود. شیخ احمد وائلی، خطیبی توانا، وشاعری برجسته وسیاسی بود که مشکلات و رنج های ملتش را درشعرش بررسی نمود و از آنها یاد کرد. وی اغراض گوناگون شعری را همچون رثا، مدح، اخوانیات، وجدانیات، حکمت، سیاست، دین و میهن پرستی را درشعر خود بکار گرفت. او همواره از حقوق مردم خود وحقوق مردم فلسطین دفاع می کرد، و با اقتدار و شجاعت تمام در برابر ظلم و ستم نظام هایی که درآن زمان بر کشورش حکومت می کردند ایستادگی کرد. وسعی و تلاش فراوانی در راه زنده نگه داشتن منبر حسینی بکار برد و به پیشرفت زیادی درتغییر روش خطابه دست یافت ومکتب جدیدی را در این فن بوجود آورد. شیخ یک انقلابی میهن پرست ویک مجاهد خستگی ناپذیر بود که مدت زیادی را درغربت بسر برد وبرای روشن کردن و آگاهی ذهن ملت خود و مردم مسلمانان تلاش زیادی نمود.