باتوجه به کاربرد روزافزون نانوتکنولوژی و جایگاه آن در کاهش اثرات نامطلوب فلزات سنگین در بدن موجودات زنده، در تحقیق حاضر به مقایسه تاثیر نانو ذرات روی و سولفات روی بر برخی شاخص¬های خون¬شناسی و بافت آبشش سیاه¬ماهی پرداخته شده است. تعداد 70 قطعه سیاه ماهی از رودخانه¬ی زرین¬گل استان گلستان صیدشده و تحت تاثیر غلظت¬های (5، 20 و 100ppm) و تیمار شاهد به مدت چهارده روز در دو گروه سولفات روی و نانواکسید روی انجام شد. پس از اتمام آزمایش از ماهی¬ها نمونه خون و بافت گرفته شده و فاکتورهای مختلف خون شامل: شاخص¬های اریتروسیتی و لکوسیتی خون بود. نمونه های بافتی نیز پس از تثبیت مورد بافت شناسی قرار گرفته و در نهایت اسلایدهای تهیه شده برای تشخیص عوارض موجود مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که میزان گلبول¬های قرمز، هموگلوبین و هماتوکریت کاهش معنی¬دار و گلبول¬های سفید افزایش معنی¬دار یافت. این آلاینده¬ها باعث بروز کم¬خونی و ایجاد اختلال در سیستم ایمنی ماهی شد که ممکن است به دلیل اثرات مخرب آن بر اندام¬های خون¬ساز مانند کبد و کلیه باشد. آبشش ماهی¬هایی که در معرض سولفات روی قرار گرفتند، ناهنجاری¬های مختلف را به¬شکل شدید نسبت به تیمار شاهد نشان دادند. با افزایش غلظت سولفات روی، این عوارض بیشتر مشاهده شد، ولی نمونه¬هایی که در معرض نانو روی قرار گرفتند، با افزایش غلظت به¬صورت تدریجی از حالت اولیه خارج شدند. شدت تخریب آبشش¬ها نسبت به سولفات روی کمتر دیده شد. عوارض مشاهده شده شامل: نکروز لاملاهای ثانویه، هایپرپلازی، ادم و ... در آبشش¬ها بود. اما در نهایت اثرات حاصل از سولفات روی شدیدتر از نوع نانوفلز روی بوده است. در مجموع نانوذرات روی اثرات مخربی کمتری داشته و جهت کاربرد در صنایع مختلف پیشنهاد می شوند.

چکیده فضاهای شهری از مهمترین عناصر تشکیل دهنده شهرها محسوب شده که محلی برای رخداد فعالیت های روزمره زندگی و نیز برقراری تعاملات اجتماعی شهروندان به شمار می روند. ساختار و شرایط حاکم بر این فضاها به بیانی معرف وضعیت عمومی شهرها بوده و می توان کیفیت عمومی مجموعه فضاهای شهری را به کیفیت زندگی در سراسر شهر تعمیم داد. بنابراین تلاش در جهت افزایش معیارهای مطلوبیت محیطی این فضاها در حرفه طراحی شهری از اهمیت زیادی برخوردار است. یکی از این معیارها، سرزندگی فضاهای شهری بوده که شاید در نگاه کلی به شهر بتوان آن را معادل با سرزندگی شهری دانست. با توجه به آنکه معیار یاد شده ارتباط نزدیکی با شهروندان دارد، نمی توان آن را لزوما از طریق مولفه های کالبدی تامین نمود و لازم است علاوه بر دانسته های مرتبط با موضوع طراحی کالبدی فضاهای شهری، به چگونگی رفتار شهروندان در فضاهای شهری نیز توجه خاصی مبذول داشت. به بیان دیگر، لازم است دانش طراحی شهری در تلفیق با رشته نسبتا جدید روان شناسی محیطی قرار گیرد تا از این طریق بتوان با سهولت و دقت بیشتری به هدف نهایی برنامه ریزی و طراحی شهری یعنی افزایش کیفیت زندگی در شهرها نائل گردید. پژوهش حاضر در این راستا شکل گرفته و با تاکید بر نظریه قرارگاه های رفتاری تلاشی است در جهت ارزیابی تلفیق کارکردی طراحی محیط کالبدی و الگوهای رفتاری در ارتقای سرزندگی فضاهای شهری.