نوروتوکسین های بوتولینوم، پروتئین های بسیار سمی هستند که از یک زنجیره سنگین (100کیلو دالتون) و یک زنجیره سبک (50 کیلودالتون) تشکیل شده اند. دارای هفت سروتیپ (a-g) و مسئول سندروم بوتولیسم هستند. در این مطالعه، پلی پپتید هایی به طول 54، 45 و 48 اسید آمینه، به ترتیب از سروتیپ های a, b, e نوروتوکسین های بوتولینوم انتخاب و با استفاده از یک لینکر آب گریز به هم متصل و پس از بررسی های بیوانفورماتیک و بهینه سازی ژن، پروتئین کایمر حاصل در میزبان اشرشیاکلی بیان شد. پروتئین کایمر، پس از خالص سازی با روش الیزا و وسترن بلات تایید شد. برای ارزیابی توان مصونیت زایی، پروتئین کایمر به گروه های موشی تزریق شد و تولید آنتی بادی و مصونیت زایی آن بررسی شد. نتایج، نشان دهنده آنتی ژنیسیتی و مصونیت زایی آن بود. همچنین، این پروتئین به مرغ تزریق شد. آنتی بادی مرغی تولید شده در مرغ، از زرده تخم مرغ ها تخلیص شد و توان خنثی سازی آن به شکل خوراکی در مدل موش مطالعه شد. نتایج، نشان داد که این آنتی بادی، توان خنثی سازی نوروتوکسین های بوتولینوم را ندارد. همچنین، در این تحقیق، برای هر یک از نوروتوکسین های بوتولینوم، دو پپتید اپی توپی ( به استثنای تیپ e که یک اپی توپ انتخاب شد) به طول 19 اسید آمینه، انتخاب شد و به تنهایی و یا به همراه پپتید سیناپتوتاگمین ( به عنوان گیرنده نورروتوکسین های بوتولینوم) به گرو های موشی تزریق شدند. همه پپتید ها به غیر از پپتید تیپ e توانستند در موش، آنتی بادی تولید کنند، اما نتوانستند اثر نوروتوکسین های فعال را خنثی نمایند. تزریق پپتید سیناپتوتاگمین به همراه پروتئین کایمر و پپتیدهای تیپ a وb اثرات متفاوتی در پاسخ ایمنی موش به آنتی ژن های مذکور داشت. پاسخ ایمنی موش ها به پپتید های اپی توپی تیپ های aو b در حضور این پپتید گیرنده، سرکوب شده ولی در مورد پروتئین کایمر، تحریک شد. نتایج این تحقیقات نشان دادکه پروتئین کایمر، از خاصیت آنتی ژنی و توان مصون سازی همزمان علیه سه سروتیپ را دارد. اما، آنتی بادی مرغی این توان را ندارد. همچنین پپتید های آنتی ژنی توان ایمنی زایی را ندارند.

چکیده مقدمه :تغییرات در سطح اتو آنتی بادی های طبیعی در روند سالمندی و نقش آنها در ایجاد هموستازی بدن وهمچنین سلولهای b-1به عنوان منبع اصلی تولید کننده اتو آنتی بادی ها مطرح هستند. بنابراین در مطالعه حاضر ما بر آن بودیم که تغییرات سلول های b-1 ، سطح اتو آنتی بادی های طبیعی بر علیه 24 ساختار آنتی ژن در بدن و آنتی بادی های igm , igg تام را در طی سالمندی بررسی کنیم. همچنین پیشنهاد شده است که از آنتی بادی های طبیعی می توان در تشخیص زود هنگام بیماری ها و اختلالات عملکردی اندام ها سود جست. لذا هدف دیگر ما پاسخ به این سوال بود که آیا درمورد بیماران کلیوی این موضوع صحت دارد یا خیر. مواد و روش ها: تعیین درصد سلول های b-1 خون محیطی در گروه های سنی مختلف با کمک مارکر های سطحی cd5 و cd19 به روش فلو سایتومتری و سطح سرمی igm , igg تام در سرم افراد با تکنیک نفلو متری تعیین شد. الیزا روش مورد استفاده برای تعیین سطح اتو آنتی بادی نسبت به 24 اتو آنتی ژن خاص بود و با لیزات سل لاین کلیوی hek-293 و روش الکترو فورز دو بعدی آنتی ژن های اختصاصی واکنش گر با اتو آنتی بادی در سرم بیماران کلیوی تعیین شد. نتایج: در گروه های سنی مختلف در داوطلبان سالم با افزایش سن درصد سلول های b-1 روند کاهشی، سطح سرمی igg تام روند افزایشی و در موردigm تام تا میانسالی روند افزایشی و پس از 40 سالگی روند کاهشی مشاهده شد. میانگین واکنش گری سیستم ایمنی(mir) نسبت به 24 اتو آنتی ژن نیز با افزایش سن روند صعودی دارد. باند پروتئینی kd 50 در لیزات hek-293 تعیین شد که با سرم افراد با اختلال کلیوی واکنش می دهند ولی با سرم افراد سالم واکنش گر نیستند. نتیجه گیری: در مطالعه حاضر نشان داده شده در طی سالمندی تغییرات مشخصی در سطح و الگوی اتوآنتی بادی های اختصاصی اندام و غیر اختصاصی اندام ها اتفاق می افتد که می تواند باعث بروز عوارض سالمندی شوند. شاید بتوان با تقویت تولید سلول های b-1 و ig m تام که در نیمه دوم حیات افراد روند کاهشی دارند عوارض ناشی از سالمندی را کاهش داد. همچنین باند پروتئینی بدست آمده از لیزات hek-293 می توان به عنوان کاندیدای مناسبی برای تشخیص های بالینی در آینده باشد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

شیوه های مرسوم درمان سرطان بر ریشه کن کردن سلول های توموری، از طریق شیمی درمانی و رادیوتراپی، و فعال سازی سیستم ایمنی برای از بین بردن سلول های توموری تاکید دارد. با آنکه این شیوه های درمانی در برخی سرطان ها پاسخ خوبی داشته است، لازم است درمان های اختصاصی تری برای بیمارانی که به درمان های معمول پاسخ نمی دهند، ابداع شود. به علاوه باید از آسیب بافت های نرمال، که به دنبال درمان های معمول ایجاد می شود، پیشگیری کرد. درمان های هدفمند با داروهای شیمیایی یا ژن های کشنده ی سلول رویکردی جدید در درمان سرطان است. در درمان با ژن های کشنده ی سلول، ژن کدکننده ی یکی از پروتئین های مسیرهای آپوپتوز به محل تومور تحویل داده می شود. مهم ترین مشکل در این راه اطمینان یافتن از فعال شدن این ژن در محل تومور است. به همین منظور یا باید از عناصر تنظیمی وابسته به ریزمحیط تومور استفاده کرد یا ژن را به طریق هدفمند وارد سلول های توموری کرد. انتقال هدفمند داروها و ژن ها با تولید آنتی بادی در آزمایشگاه محقق شد. آنتی بادی های تک دومنی به طور طبیعی بخشی از ایمنی هومورال شتر است و به دلیل اندازه ی نانومتری به نانوبادی معروفند. در این تحقیق با استفاده از panning یک کتابخانه ی ایمن شتری موفق به جدا کردن یک نانوبادی اختصاصی علیه muc1 شدیم. یافتن مارکرهای سلولی که فقط برروی سلول های سرطانی بیان شود، قدم بعدی در هدفمند کردن حامل های ژن درمانی است. مارکرهای متعددی با کاربردهای درمانی و تشخیصی وجود دارند. muc1 یکی از این تومورمارکرها است که در سرطان های سلول های اپیتلیال (سینه، کولون و ...) بیان بالایی دارد، و می توان از آن به عنوان یک مولکول هدفگیری بر سطح سلول های توموری استفاده کرد. انتخاب حامل دارو یا ژن مشکل دیگری در انتقال هدفمند آنها است. وکتورهای ویروسی سال ها است برای انتقال ژن به کار رفته اند اما به دلیل برخی نگرانی ها از نظر سلامت بیماران، وکتورهای غیرویروسی بیشتر مورد توجه قرار گرفتند. در میان حامل های غیرویروسی، پلی اتیلن ایمین (pei) بیشترین کاربرد را داشته است. بار سطحی مثبت بالای این پلیمر به راحتی ژن ها را، با داشتن زنجیره ی فسفات، مجتمع می کند. البته داشتن بار مثبت سطحی استفاده از این حامل را در موجود زنده غیرممکن می سازد، چون این نانوحامل ها به سرعت از جریان خون پاک می شوند. پوشاندن این پلی پلکس ها با یک پلیمر خنثی، مثل پلی اتیلن گلیکول (peg)، باعث کاهش شناسایی این ذرات توسط سیستم رتیکولواندوتلیال می شود و مدت گردش پلی پلکس ها را در جریان خون افزایش می دهد. در این تحقیق ما از نانوذرات حاوی سازه ی ژنی hre/ere – pmuc1 – tbid و نانوذرات pei – peg هدفمند شده با نانوبادی آنتی muc1 استفاده کردیم و نانوذره ی حاصل در شش رده ی سلولی سرطانی و نرمال تست شد. نتایج به دست آمده نشان می دهد نانوذره ی حاصل توانایی بسیار خوبی در هدایت سازه ی hre/ere – pmuc1 – tbid (سازه ی حاوی ژن کشنده ی سلول با هدایت رونویسی) به سلول های سرطانی دارد به گونه ای که بیان ژن کشنده در سلول های نرمال دیده نشد.

متدهای تکثیر اسیدهای نوکلئیک، نقش مهمی در بیولوژی مولکولی دارند. در این بین تعدادی از تکنیک ها به صورت تک دمایی و بدون نیاز به سیکل حرارتی ارائه شده اند که علاوه بر داشتن سرعت بالا در تکثیر، به سادگی قابل انجام هستند و در تشخیص های مولکولی مورد استفاده قرار می گیرند. تکنیک حاضر، با عنوان cma ، از جمله تکنیک هایی به شمار می رود که قادر است، باعث تکثیر dna در دمای ثابت گردد. دو نوع آنزیم در این روش استفاده می گردد که عبارتند از rbst large fragment dna polymerase و آنزیم tli rnase h. پرایمرهای مورد استفاده در این روش، بصورت کایمریک می باشند و هر پرایمر از سه قسمت تشکیل یافته است. در ناحیه 5 آن، یک قطعه 5-4 نوکلئوتیدی dna قرار می گیرد، قطعه rna به طول 5-4 نوکلئوتید، در وسط و نهایتا در قسمت 3 آن، قطعه ای از جنس dna به طول تقریبی 20-17 نوکلئوتید قرار دارد. در اثر اتصال پرایمر به تک رشته الگو، در ناحیه rna پرایمر، یک هیبرید rna/dna ایجاد می شود. این هیبرید، مورد شناسائی و حمله آنزیم rnase h قرار می گیرد و روی رشتــه rna برشهــایی ایجاد می کند. بدین ترتیب، در محـل برش،oh 3 آزاد ایجاد می شود. آنزیم dna پلی مراز، این شکاف ها را مورد شناسایی قرار می دهد و از ناحیه شکاف شروع به فعالیت پلی مریزاسیون می کند. یکی از خواص آنزیم این است که در هنگام پیشروی، اگر به ناحیه دو رشته ای برخورد کند، رشته متصل به رشته الگو را کنار می زند. با کنار زدن رشته، یک تک رشته ایجاد می شود. قسمت dna ناحیه 3 پرایمر backward، به این تک رشته، اتصال می یابد و توسط آنزیم dna پلی مراز گسترش می یابد. انتهای 3 رشته الکو نیز توسط آنزیم گسترش می یابد و ناحیه مکمل پرایمر ساخته می شود. بدین ترتیب یک دورشته ای ایجاد می گردد که در ناحیه ای از طول خود دارای هیبرید rna/dna است و مجددا مورد حمله آنزیم rnase h قرار می گیرد. این تکنیک قادر است، در مدت کمتر از یک ساعت باعث تکثیر dna الگو گردد. دمای واکنش در محدوده بین 60 الی 65 درجه سانتی گراد است ولی آنزیم ها تا دمای 70 درجه سانتی گراد را نیز تحمل می کنند و تا این حد از دما، تکثیر انجام پذیر است. از جمله خصوصیات دیگر این تکنیک، توانایی تکثیر dna ژنومی است و میزان تکثیر، با افزایش غلظت پرایمرها افزایش می یابد. همچنین، در این تکنیک، الگوی باندها روی ژل، به صورت چند باندی است که ماحصلاتصال قطعات تکثیر شده و ایجاد قطعات بزرگتراست. ما احتمال می دهیم این حالت، در اثر پدیده template switching آنزیم dna پلی مراز انجام می گیرد.

جهت تولید آنتی بادی منوکلونال علیه دیگوکسین مشتق ‏‎dig-c3-bsa‎‏ به عنوان ایمونوژن سنتز شد. موشهای ‏‎balb/c‎‏ با تزریق صفاقی با این ترکیب پس از 4-3 ماه ایمن شدند. ایمن ترین موش جهت فیوژن انتخاب شد. فیوژن بین سلولهای طحال موش و سلولهای ‏‎sp2/0‎‏ توسط ‏‎peg‎‏ با غلظت ‏‎v/v‎‏ 50درصد انجام شد. هیبریدوماهای حاصل از امتزاج با روش ‏‎elisa‎‏ غربال شدند.