هدف پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر روش تدریس همیاری(مشارکتی)، اکتشافی و سخنرانی در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان و نگرش آن ها نسبت به درس فیزیک است. جامعه پژوهشی، کل دانش آموزان دختر سال اول متوسطه منطقه سنگر می باشد. نمونه پژوهش شامل 28 نفر تحت پوشش تدریس همیاری، 28 نفر تحت پوشش تدریس اکتشافی و 22 نفر تحت پوشش تدریس سخنرانی بود که به صورت غیر تصادفی(در دسترس) انتخاب شدند. برنامه های آموزشی در طی 14 هفته توسط پژوهشگر اجرا گردید. ابزارهای به کار گرفته شده در این پژوهش، آزمون پیشرفت تحصیلی و آزمون سنجش نگرش نسبت به درس فیزیک بود که هر دو محقق ساخته بودند و روایی آن ها توسط دبیران رشته فیزیک و اساتید علوم اجتماعی و علوم تربیتی تأیید شد و پایایی مقیاس نگرش سنج در یک مطالعه مقدماتی 86%=? به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل آماری پژوهش، از آزمون t و anova یک طرفه برای سه گروه مستقل استفاده شد. یافته های پژوهش نشان دادند که بین دو روش تدریس همیاری و اکتشافی در پیشرفت تحصیلی در درس فیزیک تفاوت معناداروجود داشت که میانگین نمرات افزوده گروه همیاری بالاتر از گروه اکتشافی بود ولی بین گروه های دیگر دو به دو تفاوت معناداری وجود نداشت. همچنین بین دو روش تدریس اکتشافی و سخنرانی و اکتشافی و همیاری از نظر نگرش نسبت به درس فیزیک تفاوت معناداری وجود داشت. همچنین با 95 درصد اطمینان بین نمره پیش آزمون و پس آزمون آزمودنی های گروه همیاری تفاوت معنادار وجود داشت ولی بین نمره پیش آزمون و پس آزمون آزمودنی های گروه اکتشافی و سخنرانی تفاوت معناداری وجود نداشت.