از ابتدای عصر فضا تا کنون فضاپیماهای زیادی به مرحله ساخت و پرتاب رسیده اند که در بین آنها تعداد محدودی سرنشین دار بوده اند. گروهی از فضاپیماهای سرنشین دار با یک تا سه سرنشین می توانند برای چند روز به مدارهای پایینی زمین پرواز کنند. این فضاپیماها از چند مدول تشکیل شده اند که یکی از آنها (کپسول بازگشتی) به زمین باز می گردد. در الگوریتم طراحی فضاپیمای سرنشین دار با بهره گیری از مدل های آماری و پارامتری، فضاپیمای سرنشین داری از این دست در سطح مقدماتی طراحی می شود. مطابق با این روندنما، ابتدا ویژگی های فضاپیماهای گروه هدف و ماموریت آنها مرور می شود تا نیازمندی های سطح سیستم برای طراحی فضاپیمای سرنشین دارِ در دست طراحی با نام دوستی استخراج شود. در استخراج نیازمندی ها، همچنین، نیازهای داخلی در پروفایل ماموریت و در نهایت در نیازمندی های طراحی وارد می شود. سپس، ویژگی های سطح سیستم فضاپیمای دوستی تعیین و بودجه های جرم و توان برقرار می شوند. طراحی زیرسیستم های اصلی فضاپیما با به کارگیری روش های طراحی مهندسی و مراجعه به ویژگی های فضاپیماهای گروه هدف در مرحله بعد انجام می گیرد. پس از طی این مراحل، طرح حاصل از طراحی در سطح سیستم و زیرسیستم سبک و سنگین می شود و بودجه های جرم و توان مورد ارزیابی دوباره قرار می گیرد. در پایان، ویژگی های طرح نهایی با مدل های آماری صحت سنجی می شود تا اصلاحات لازم اعمال و طرح نهایی ارائه شود.