هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر میزان رضایتمندی زناشویی افراد متأهل مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی- جبری شهر اصفهان می باشد. روش پژوهش حاضر نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. به منظور انجام این پژوهش تعداد 20 نفر از افرادی که بر اساس مصاحبه بالینی طبق ملاک های dsm-iv-tr و پرسشنامه چند محوری میلون-3 مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی- جبری تشخیص داده شدند به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. ابزارهای این پژوهش شامل، پرسشنامه چند محوری میلون-3 ، پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ، پرسشنامه طرحواره یانگ (فرم بلند)، پرسشنامه اجتناب یانگ- ریگ و پرسشنامه جبران یانگ می باشد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج پژوهش پس از تعدیل متغیرهای کنترل نشان داد که طرحواره درمانی بر کاهش علایم اختلال شخصیت وسواسی- جبری ( 0/01>p )، اصلاح طرحواره های ناسازگار تشخیص داده شده در اختلال شخصیت وسواسی- جبری ( 0/01>p)، کاهش سبک های انطباقی تسلیم و اجتناب (0/05>p) و افزایش رضایتمندی زناشویی(0/05>p) موثر بوده است. همچنین میزان رضایتمندی همسران آزمودنی ها نیز افزایش معناداری داشته است (0/05>p). طرحواره درمانی بر سبک انطباقی جبران افراطی تاثیر معناداری نداشته است.