امنیت غذایی به مفهوم دسترسی همه مردم درتـــمام اوقــــات به غذای کافی به منظورزندگی سالم و فعال است. گرچه در سالیان اخیر به واسطه رشد چشمگیر اقتصادی وضعیت امنیت غذایی در جهان بهبود یافته ولی هنوز افراد زیادی هستند که از سوءتغذیه رنج می برند. در گذشته تصور می شد که امنیت غذایی با رشد در تولید غذا تأمین می شود، اما تجربه نشان داد این دیدگاه صحیح نبوده و باید برای این موضوع چاره ای اندیشید. بر اساس نتایج مطالعات امنیت غذایی در سطح بین الملل عوامل موثر بر عرضه مواد غذایی شامل جمعیت، تولیدات، قیمت، صادرات و واردات و درآمد ملی و دیگر متغیرهای موثر بر این عوامل، می باشد. پارامترها و سیاست های اقتصاد کلان می توانند حتی بیشتر از سیاست هایی که به طور خاص درجهت بخش های غذا و کشاورزی اتخاذ می شوند، بر امنیت غذایی موثر باشند. هرچند هنوز ارتباطات بین اقتصاد کلان و امنیت غذایی به خوبی مورد شناسایی قرار نگرفته اند و زمینه تحقیقات بیشتری در این خصوص وجود دارد . برای این منظور در این تحقیق با تحلیل داده های آماری دوره زمانی 1387-1352 و با استفاده از تکنیک های اقتصاد سنجی و استفاده از سیستم معادلات همزمان و روش تخمین حداقل مربعات دومرحله ای ( 2sls) به بررسی نحوه و نوع تاثیر گذاری برخی از متغیرهای اقتصاد کلان بر امنیت غذایی پرداخته شده است. نتایج حاصل حاکی از آن است که متغیرهای درآمد سرانه، اشتغال، واردات، آموزش و پرورش، زمین های کشاورزی، یارانه ها و نقدینگی رابطه مثبتی با میزان کالری دریافتی خانوارها داشته و در مقابل ارتباط بین شاخص امنیت غذایی و سطح قیمت ها ، صادرات ، جمعیت، نرخ ارز و ضریب جینی منفی است. براساس نتایج حاصل بهترین راهکارها و پیشنهادات برای بهبود و تامین امنیت غذایی در جامعه ، بالا بردن سطح درآمد سرانه وتوزیع عادلانه آن، کاهش تورم و ثبات قیمت ها، بالا بردن سطح اشتغال،تحصیلات و آموزش در جامعه ، بهینه سازی فعالیت های تجاری بر اساس تامین نیازهای کشور و هدفمند کردن یارانه هاست.