اثربخشی درمان چندوجهی برکاهش تنیدگی وافزایش شاخصهای سلامت درجانبازان مبتلا به استئومیلیت

  هدف: پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان چندوجهی برکاهش تنیدگی و افزایش شاخص‌های سلامت درجانبازان مبتلا به استئومیلیت است.   مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه از نوع شبه‌آزمایشی پیش آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل است. به این منظور، 28 آزمودنی با میانگین سنی 44 سال و 7 ماه (دامنه سنی 60-30 سال) به روش نمونه‌گیری داوطلبانه در دسترس، انتخاب و به 2 گروه 14 نفره تقسیم شدند. هر دو گروه به پرسشنامه سلامت عمومی GHQ ، استرس ادراک‌شده کوهن پاسخ‌دادند و آزمایش خون از آن‌ها به عمل‌آمد و گروه آزمایش در یک دوره درمان چندوجهی لازاروس که طی 12 جلسه 90 دقیقه هفتگی شرکت‌کردند و در پایان، از افراد هر گروه دوباره مقیاس سلامت عمومی‌، استرس ادراک‌شده کوهن و آزمایش خون گرفته‌شد. تحلیل نتایج با روش تحلیل کوواریانس نشان‌داد که درمان چندوجهی بر روی تنیدگی، سلامت عمومی و زیر مقیاس‌های آن (افسردگی، اضطراب، اختلال در عملکرد اجتماعی و علائم جسمانی) تأثیردارد ولی این درمان بر روی سرعت رسوب گلبول‌های قرمز که از روش مان ویتنی U ، التهاب پروتئین از روش آماری ضریب کندال و التهاب گلبول‌های سفید خون که از روش آماری t مستقل استفاده‌شد نشان‌داد که بر میزان عفونت تأثیر معناداری ندارد.   بحث و نتیجه‌گیری: درمان چندوجهی در حد 12 جلسه می‌تواند اختلالات روان‌شناختی همراه با بیماری‌های مزمن از قبیل تنیدگی، سلامت و زیر مقیاس‌های آن (افسردگی، اضطراب، اختلال در عملکرد اجتماعی و علائم جسمانی) را به‌طور معنی‌دار کاهش دهد ولی تأثیر آن بر سرعت رسوب گلبول‌های قرمز، التهاب پروتئین و التهاب گلبول‌های سفید خون معنادار نیست.