اثر تنش خشکی بر رشد و فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان نهال‌های میکوریزی پستۀ جنگلی (Pistacia vera L.)

تنش خشکی سبب محدود کردن رشد و تولید گیاهان می‌شوند. تغییر جهانی اقلیم موجب تشدید و توسعۀ تنش خشکی در سطح جهان شده است. همزیستی میکوریزی می‌تواند مقاومت گیاهان به تنش خشکی را بهبود دهد. در این پژوهش، تنش خشکی در نهال‌های پستۀ جنگلی تلقیح‌شده با قارچ میکوریزی Funneliformis mosseae، از طریق قطع آبیاری اعمال شد. تأثیر این تنش بر رشد و فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان بررسی شد. تأثیر قارچ میکوریزی بر مشخصه‌های رویشی نهال‌ها (طول ساقه، قطر ساقه، طول شاخهو شاخص سطح برگ) در سطح 1 درصد و اثر تنش خشکی در سطح 5 درصد معنی‌دار بود. هرچند که از نظر میانگین قطر ریشه و تعداد انشعاب ساقه تفاوت معنی‌داری مشاهد نشد. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که همزیستی با قارچ میکوریزی سبب کاهش تراکم کلروفیل a و b و کلروفیل کل در نهال‌های پستۀ جنگلی نسبت به نهال‌های بدون میکوریز شد، تنش خشکی به افزایش محتوای کلروفیل (a، b و کل) نهال‌های میکوریزی و کاهش آن در نهال‌های بدون‌ میکوریز منجر شد. درصد کلونیزاسیون قارچ در طی تنش خشکی کاهش یافت. فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان (سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و پراکسیداز) در نهال‌های میکوریزی کمتر از نهال‌های بدون‌ میکوریز بود. تنش خشکی به افزایش فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدان در نهال‌های بدون میکوریز منجر شده بود، اما این افزایش فعالیت در نهال‌های میکوریزی زمانی اتفاق افتاده بود که ارتباط قارچ با گیاه به حداقل خود رسیده بود. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که کمیت رویش نهال‌های میکوریزی پستۀ جنگلی به‌طور معنی‌داری بیشتر از نهال‌های غیرمیکوریزی است. یافته‌ها حاکی از آن است که نهال‌های میکوریزی در مقایسه با نهال‌های بدون‌ میکوریز عملکرد بهتری داشتند و می‌توانند در احیای رویشگاه‌های خشک و مخروبه پستۀ جنگلی اثر چشمگیری داشته باشد.