ارزیابی آثار محافظتی رزوواستاتین از طریق ظرفیت آنتی‌ اکسیدانی و آسیب اکسیداتیو بافت کبد در موش‌ های صحرایی دیابتی القا شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه: توانایی ضعیف آنتی­اکسیدانی کبد و آسیب اکسیداتیو نقش اساسی در ایجاد آسیب به سلول­های کبدی در شرایط دیابت دارد. بر طبق ماهیت آنتی­اکسیدانی رزوواستاتین، هدف مطالعه‌ی حاضر بررسی اثر بهبودی رزوواستاتین بر ظرفیت آنتی­اکسیدانی و آسیب اکسیداتیو بافت کبدی در دیابت بود. مواد و روش‌­ها: بیست­ و­ چهار سر موش ­صحرایی  به طور تصادفی در چهار گروه تقسیم شدند (۶=n): نرمال، نرمال درمان­ شده، دیابتی و دیابتی درمان­ شده. موش­ها با یک تزریق داخل ­­وریدی استرپتوزوتوسین به بیماری دیابت مبتلا شدند (۴۰ میلی­گرم بر کیلوگرم). حیوانات درمان­ شده، رزوواستاتین (۱۰ میلی­گرم بر کیلوگرم) را به طور روزانه توسط لوله‌ی گاواژ برای شصت روز دریافت کردند. در پایان، نمونه‌ی خونی جهت ارزیابی میزان گلوکز و بافت­ کبدی برای اندازه­گیری مالون­دی­آلدهید، گلوتاتیون و NOx (نیترات و نیتریت) و هم‌چنین فعالیت آنزیم­های کاتالاز و سوپراکسایددیسموتاز جمع­آوری شدند. یافته­ها: القای دیابت (گلوکز خون>۳۰۰ میلی­گرم در یک صد میلی‌لیتر) باعث افزایش معنی­دار مقدار مالون­دی­آلدهید (۴۴/۰±۰۰/۴ میکرومول در ­لیتر) در مقایسه با گروه نرمال (۳۹/۰±۰۸/ ۱میکرومول در ­لیتر) شد، در حالی‌که رزوواستاتین بدون تاثیر بر گلوکز خون به طور معنی­داری (۵۶/۰±۴۲/۲ میکرومول در ­لیتر) آن را کاهش داد. دیابت میزان فعالیت آنزیم­های کاتالاز و سوپراکسایددیسموتاز را به ترتیب ۸۱ درصد و ۵۴ درصد کاهش داد. درمان با رزوواستاتین باعث افزایش معنی­دار فعالیت کاتالاز (۹۰ درصد) و مقدار گلوتاتیون (۶۵ درصد) در موش­های دیابتی شد. هم‌چنین، دیابت به طور معنی­داری مقدار NOx (۱±۱۵ میکرومول در ­لیتر) را در مقایسه با گروه نرمال (۱۵±۳۴ میکرومول در ­لیتر) کاهش داد، در حالی‌که رزوواستاتین به طور معنی­داری آن را افزایش داد (۱۶±۶۱ میکرومول در ­لیتر). نتیجه­گیری: نتایج ما نشان می­دهد رزوواستاتین قادر است توانایی آنتی­اکسیدانی کبد دیابتی را افزایش دهد. بنابراین، درمان با رزوواستاتین ممکن است آسیب­های بافتی و اکسیداتیو کبد را در شرایط دیابتی بهبود بخشد.