برآورد و مقایسه وضعیت امنیت غذایی و تأثیر متغیرهای اقتصادی بر آن در استان‌های ایران

امنیت غذایی همواره یک مشکل جهانی بوده و توجه دولت‌‌‌‌مردان و محافل علمی را به خود جلب نموده است. از این رو، هدف اصلی این پژوهش، برآورد وضعیت امنیت غذایی و شناسایی متغیرهای مؤثر بر تقویت یا تضعیف آن در سطح استانی است. در این راستا، نخست به مطالعه وضعیت امنیت غذایی استان‌‌‌‌ها با شاخصی فرابخشی و چند ضابطه‌‌‌‌ای مبتنی بر نمایه توسعه انسانی، طی دوره 1392-1385 پرداخته شده است. نتایج نشان می‌‌‌‌دهد به طور متوسط استان‌‌‌‌های سیستان و بلوچستان، هرمزگان و خراسان جنوبی از پایین‌‌‌‌ترین وضعیت امنیت غذایی و استان‌‌‌‌های آذربایجان شرقی، خراسان رضوی و فارس از بالاترین وضعیت امنیت غذایی برخوردارند. در مرحله بعد، تأثیر متغیرهای اقتصادی بر وضعیت امنیت غذایی، با روش داده‌‌‌‌های تابلویی پویا بررسی شده است. نتایج این بخش حاکی از آن است که متغیرهایی نظیر رشد اقتصادی استان‌‌‌‌ها عاملی مثبت و شاخص شهرنشینی و شاخص قیمت مواد غذایی استان‌‌‌‌ها عاملی منفی در بهبود وضعیت امنیت غذایی است. به طوری که با افزایش رشد اقتصادی، کاهش شهرنشینی و شاخص قیمت مواد غذایی وضعیت امنیت غذایی استان‌‌‌‌ها بهبود می‌‌‌‌یابد. یافته‌‌‌‌های تحلیل حساسیت، تأیید‌‌‌‌کننده این نتایج می‌‌‌‌باشد.