بررسی امکان استقرار و تولید علوفه در تعدادی از گونه‌های مقاوم به شوری در اراضی شور و کم بازده (مطالعۀ موردی: گرمسار، سمنان)

استفاده از اراضی شور و کم بازده برای تولید علوفه گام مهمی در راستای بهره‌وری بهینه از منابع آب و خاک با کیفیت پایین، تأمین علوفۀ دام‌ها و حفاظت از منابع پایه به حساب می‌آید. لذا به منظور بررسی توان استقرار، حجم تاج‌پوشش، رشد ارتفاعی، میزان تولید و در نهایت معرفی گونه­های مناسب برای اصلاح اراضی شور و کم بازده منطقۀ مورد تحقیق، ایستگاه تحقیقات بیابان گرمسار (با شوری 30 تا 35 ds/m) و گونه­های غیربومی و پرتولیدAtriplexleucoclada,Atriplexcanescens و گونه‌های بومی و خوشخوراک Atriplexverrocifera , Aeluropuslagopoidesو Aeluropuslittoralis انتخاب شده و هریک در سه تکرار کاشته شدند. گونه‌های منتخب مقاوم به شوری و خشکی هستند. در هر تکرار از گونه‌های مورد نظر به تعداد 15 نمونه در هر ردیف کاشته شد. نتایج نشان داد که درصد استقرار گونه‌های گیاهی At. ca , At. le , At. ve , Ae. laو Ae.li  به ترتیب برابر با 5/95%، 5/95%، 100% ، 7/97% و 100% می­باشد که نشان از قدرت استقرار مناسب همۀ گونه‌های مورد بررسی دارد. تحلیل نتایج حاصل از تجزیۀ واریانس تولید سالانه نشان داد که  تمامی گونه‌های یاد شده قادر به تولید علوفه در اراضی شور با حداکثر ds/m35 هستند. در بین گونه‌های مورد بررسی گونه­های  At. ca و At. le   از لحاظ میزان تاج پوشش و ارتفاع دارای بیشترین عملکرد بودند. گونۀ At. le  با تولید بیش از 2 تن در هکتار پر تولید ترین گونۀ مورد بررسی شناخته شد. از بین صفت‌های مورد بررسی نیز صفات میزان تولید و تاج پوشش صفت‌های بهتری برای نشان دادن اختلافات بین گونه‌ها شناخته شدند.