بررسی مرفولوژیک و ماکروهیستولوژیک اثرات هیالورونان، استروژن، عسل و نانوذرات نقره بر مدل تجربی القاء چسبندگی صفاق در موش

سابقه و هدف: چسبندگی داخل شکمی به دنبال عمل جراحی قبلی علت 65% تا 75% از موارد انسداد روده باریک را به خود اختصاص می‌دهد. چسبندگی داخل شکمی سبب افزایش زمان عمل و افزایش از دست دادن خون و عوارض دیگر در جراحی مجدد می شود. لذا بررسی موادی که اثر محافظتی بر علیه چسبندگی بعد از عمل دارند یک گزینه جذاب در این زمینه می‌باشد. در این مطالعه اثر اسید هیالورونیک، عسل، استروژن، و نانو ذرات نقره بر علیه چسبندگی بعد از عمل مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این پژوهش تجربی، تعداد 48 رأس رت نژاد albino wister همگی نر در 6 گروه 8 تایی تقسیم شدند. در گروه کنترل بعد از بیهوشی با کتامین، جدار شکم باز شد و بعد از خراش سکوم، شکم بسته شد. در بقیه گروه‌ها بعد از خراش سکوم مواد مورد مطالعه داخل شکم ریخته شد. بعد از 2 هفته دوباره شکم موش‌ها باز شد و میزان و شدت چسبندگی مورد بررسی قرار گرفت. قابل ذکر است که چون ماده حلال استروژن، روغن کنجد بود، ناگزیر به انتخاب یک گروه اضافه با روغن کنجد شدیم تا مشخص شود اثر حفاظتی مربوط به کدام ماده است. یافته‌ها: استفاده از اسید هیالورونیک و روغن کنجد به طور بارز نسبت به گروه کنترل و بقیه گروه‌ها اثر حفاظتی بر علیه چسبندگی بعد از عمل داشتند. نتیجه‌گیری: اسید هیالورونیک و روغن کنجد بیشترین میزان اثر حفاظتی را بر علیه چسبندگی بعد از عمل دارند.