تأثیر وضعیت آمادگی بدنی و جنسیت بر پاسخ دستگاه قلبی تنفسی به فعالیت وامانده‌ساز در محیط با آلودگی هوا

شواهد حاکی از آن است که آلودگی هوا در جوامع صنعتی با مرگ‌ومیر ناشی از بیماری‌های قلبی تنفسی همراه است، اما اطلاعات اندکی در خصوص تأثیر وضعیت آمادگی بدنی و جنسیت وجود دارد. هدف مطالعۀ حاضر تعیین اثر وضعیت آمادگی بدنی و جنسیت بر شاخص‌های قلبی تنفسی شامل درصد اشباع هموگلوبین از اکسیژن (2SPO)، حاصل‌ضرب دوگانه (DP) و شاخص‌های اسپیرومتری (FVC،1FEV، FVC / 1FEVوPEF) متعاقب فعالیت وامانده‌ساز در هوای آلوده بود. در یک طرح نیمه‌تجربی، 120 مرد و زن (هشت گروه) 40 تا 55 ساله، به‌طور تصادفی به چهار گروه تجربی (زن فعال، مرد فعال، زن غیرفعال و مرد غیرفعال) ساکن محیط آلوده و چهار گروه کنترل (زن فعال، مرد فعال، زن غیرفعال و مرد غیرفعال) ساکن محیط غیرآلوده تقسیم و با یکدیگر مقایسه شدند. آنوا دوطرفه نشان داد که آلودگی هوا موجب افزایش 5/29 درصدی DP می‌شود، درحالی‌که کاهش شدید FVC، ،1FEV به‌ترتیب به مقدار 87/16و4/21 درصدی سطوح استراحتی را در پی دارد. در پی انجام فعالیت بدنی، افزایش 31/26 درصدی مقادیر DP در مردان و زنان غیرفعال محیط آلوده در مقایسه با گروه‌های کنترل رخ می‌دهد. علاوه‌بر این، جنسیت نیز به‌ترتیب افزایش 14/12و63/7 درصدی سطوح استراحتی DPو FVC / 1FEVدر مردان را به‌دنبال دارد. براساس این یافته‌ها، قرارگیری در معرض آلودگی هوا بار وارده بر قلب و اکسیژن مصرفی میوکارد را افزایش می‌دهد و این وضعیت در زنان برجسته‌تر است. اگرچه، آمادگی بدنی موجب تعدیل این شاخص‌ها در محیط آلوده می‌شود، مهارکننده نیست.