تعیین مقدار 4 – هیدروکسی ایزولوسین در دانه شنبلیله تیمار شده و تیمار نشده با استفاده از GC

مقدمه: گزارش‌هایی مبنی بر خصوصیات آنتی‌دیابتیک ترکیب 4 – هیدروکسی ایزولوسین وجود دارد، اما به هرحال معرفی این ترکیب به عنوان داروی جدید نیازمند اثبات کامل اثرات مفید آن در درمان بیماری دیابت و همچنین یافتن روش‌های مناسب تهیه مقدار کافی از آن می‌باشد تا انجام مطالعات in vivo امکان‌پذیر شود. هدف: این پژوهش به منظور جداسازی 4 – هیدروکسی ایزولوسین از دانه شنبلیله و مقایسه مقادیر آن در دانه‌هایی که در نقاط مختلف ایران کشت شده بود، انجام شد. به علاوه اثر جوانه‌زدن دانه و یا اضافه کردن ایزولوسین (پیش‌ساز 4 – هیدروکسی ایزولوسین) به دانه در هنگام آبیاری بر مقدار تحصیل 4 – هیدروکسی ایزولوسین نیز از اهداف دیگر این مطالعه بود. روش بررسی: 4 – هیدروکسی ایزولوسین با عبور عصاره آمینواسیدی دانه‌های شنبلیله از ستون‌های تعویض یونی و سلیکا ژل و سپس کریستاله کردن با متانول جداسازی شد. از دستگاهGC برای مقایسه محتوای 4– هیدروکسی ایزولوسین در عصاره دانه‌های گرفته شده از مناطق مختلف، عصاره دانه‌های جوانه زده و دانه‌های آبیاری شده با ایزولوسین استفاده شد. نتایج: دانه‌های مربوط به شمال شرقی ایران دارای مقادیر زیادی از این ماده است، به علاوه جوانه زدن دانه گیاه منجر به افزایش 2 برابری و اضافه کردن ایزولوسین منجر به افزایش 6 برابری در مقدار 4 – هیدروکسی ایزولوسین تولیدی می‌شود. نتیجه‌گیری: یک روش ساده برای افزایش تحصیل 4 – هیدروکسی ایزولوسین تا حدود 6 برابر، استفاده از دانه‌های جوانه زده شنبلیله است که با ایزولوسین تیمار شده‌اند.