رابطة ثبات مرکزی با عملکرد توانی ورزشکاران زن در اجرای پرش‌های عمودی

مقدمه و هدف: تقویت عضلات ناحیة مرکزی بدن به منظور افزایش ثبات مرکزی به‌عنوان بخشی از برنامة تمرین ورزشکاران مورد توجه قرار گرفته است. با این‌حال چگونگی رابطة آن با عملکرد ورزشی به‌طور کامل شناخته شده نیست. هدف از اجرای این پژوهش تعیین ارتباط میان ثبات مرکزی و عملکرد توانی اندام تحتانی در اجرای پرش‌های عمودی بود. مواد و روش­ها: 12 ورزشکار زن رشتة اسکواش با میانگین سن 60/6 ± 06/23 سال و وزن 44/5 ± 56/61 کیلوگرم در این مطالعه شرکت کردند. به منظور سنجش ثبات مرکزی، آزمون مک‌گیل در چهار بخش خم کردن تنه، باز کردن تنه و پل‌های طرفی راست و چپ اجرا شد و ثبات مرکزی کل از مجموع امتیازهای این چهار بخش به دست آمد. ارتفاع دو پرش عمودی آزمودنی‌ها یعنی کانترموومنت‌جامپ (CMJ) و اسکات‌جامپ (SJ) نیز ثبت شد. برای تعیین روابط بین نتایج آزمون مک‌گیل و ارتفاع پرش‌ها از آزمون همبستگی پیرسون در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش روابط معنادار بین ثبات مرکزی کل با  CMJ(03/0= p  ,61/0= r)، آزمون پل طرفی راست با CMJ و SJ ( به ترتیب 01/0= p  ,79/0=r  و 02/0= p  ,67/0=r  ) و آزمون پل طرفی چپ با CMJ و SJ ( به ترتیب 01/0= p  ,77/0=r  و02/0= p , 64/0= r ) را نشان داد. نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده، از نقش تاثیرگذار ثبات مرکزی در انتقال توان به هنگام اجرای حرکات ورزشی حمایت می‌کنند. با این‌حال به نظر می‌رسد که مسیر انتقال توان از بخش‌های جانبی عضلات مرکزی بدن می‌گذرد. تمرکز بیشتر روی تقویت عضلات این بخش‌ها ممکن است در بهبود عملکرد توانی ورزشکاران موثر باشد