مقایسه عملکرد اندام تحتانی در زنان غیرورزشکار با و بدون قوس افزایشیافته کمری

مقدمه و اهداف امروزه در خصوص قوس افزایش­یافته کمری، غالب تحقیقات صورت­گرفته تنها به تغییرات در راستا پرداخته­اند؛ در حالی که با توجه به یکپارچگی تنگاتنگ سیستم اسکلتی-عضلانی- عصبی و عکس­العمل­های زنجیره ای، نقص در عملکرد یک بخش از بدن با اختلال در عملکرد و کیفیت عملکرد در دیگر مناطق ارتباط دارد؛ بنابراین ممکن است تغییر در ناحیه کمری- لگنی افراد مبتلا به قوس افزایش­یافته کمری نه تنها با تغییر عملکرد در این ناحیه، بلکه در نواحی بالا و پایین نیز همراه باشد. هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی عملکرد اندام تحتانی در دو گروه زنان غیرورزشکار با و بدون قوس افزایش­یافته کمری بود که ناراستایی قابل مشاهده­ای در راستای اندام تحتانی نداشته باشند. مواد و روش ­ها در تحقیق حاضر، تعداد 60 دانشجوی دختر 18 تا 24 سال ساکن در خوابگاه­های دانشگاه تهران، 30 نفر دارای قوس بزرگتر یا مساوی 92/58 درجه و 30 نفر بدون قوس افزایش­یافته کمری به صورت هدفمند انتخاب شدند. همچنین آزمودنی­های تحقیق از نظر هرگونه ناراستایی قابل مشاهده در نماهای مختلف بررسی شدند؛ افرادی که مشکوک به ابتلا بودند، از انتخاب آنها به عنوان آزمودنی اجتناب شد. آنگاه از هر دو گروه (با و بدون قوس افزایش­یافته کمری) آزمون­های عملکرد اندام تحتانی شامل وای، پرش عمودی، مسافت سه لی، زمان پرش تک­پا در مسافت شش متر و تعادل ایستا به عمل آمد. سپس اطلاعات به­دست­آمده از تحقیق حاضر با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (t مستقل) در دو گروه سالم و مبتلا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته­ها یافته­ها نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نتایج به‌دست‌آمده در آزمون‌های وای (001/0=P)، پرش عمودی (007/0=P)، مسافت سه لی (001/0=P)، زمان پرش تک‌پا در مسافت شش متر (002/0=P) و تعادل ایستا (001/0=P) بین دو گروه وجود دارد. نتیجه­ گیری به نظر می‌رسد که قوس افزایش­یافته کمری بر روی عملکرد اندام تحتانی تاثیر منفی می­گذارد و موجب کاهش عملکرد اندام تحتانی می­گردد. ر