نجات گونه‌های گیاهی در حال انقراض با استفاده از تراریخته

گیاهان یکی از ذخایر ارزشمند ژنتیکی جهان محسوب می­شوند. پیش­ بینی می­شود که بیش از ۱۵ تا ۴۰ درصد گونه‌های زنده، در سال ۲۰۵۰ انقراض پیدا خواهند کرد. مطالعات در مورد گونه‌­های در حال انقراض و حفظ ذخایر ژنتیکی در دنیا، از سال ۱۹۶۰ به‌­طور بسیار جدی مطرح شد. به ­طوری­که سازمان­های بین­ المللی در این راستا تشکیل شدند. این سازمان­ها اقداماتی برای حفظ این گونه­ ها از جمله تشکیل بانک­های ژن گیاهی، تعیین مناطق حفاظت شده جهت حفظ ذخایر ژنتیکی و کاشت گونه­‌های در حال انقراض در باغ­های گیاه‌­شناسی را پیشنهاد کردند. اما مهندسی ژنتیک به عنوان روشی جدید و ابزاری سریع و کارآمد برای نجات گونه­ های در حال انقراض مطرح شد که این روش امکان جداسازی ژن­های مقاومت به تنش­ های زیستی و غیر زیستی از موجودات مختلف را فراهم کرده و با انتقال آن‌ها به گونه­ های در حال انقراض، آن­ها را مقاوم به شرایط نامساعد محیطی کرده و باعث جلوگیری از انقراض آن­ها شده است. هدف از این مقاله، بررسی نقش تراریخته در حفظ و نگهداری گونه­ های در معرض انقراض و همچنین افزایش تنوع زیستی است.