آگاهی هایی در بارة نفوذ شیعیان امامی در مدینة منوره

مدینة منوره از اواخر قرن دوم و به­طور رسمی از قرن چهارم، در اختیار سادات بود‌که اصطلاحاً به آنان «شرفا» می­گفتند. این گروه از سادات غالباً تمایلات شیعی داشتند، اما به دلیل تسلط عباسیان، گاهی به تقیه روی آورده وگاه مذهب سنی را اختیار می­کردند اما به دلیل وابستگی­های خانوادگی، تمایلات شیعی داشتند. در دورة تسلط فاطمیان، آنها به­طور آشکار مذهب شیعی داشتند. با سقوط فاطمیان و روی کار آمدن ایوبیان و سپس ممالیک، فشار بر روی اشراف بیشتر شد. این زمان، شهر دو گروه «مقیم» و «مجاور» داشت؛ مجاوران از بیرون می­آمدند و غالباً سنی بودند، افراد مقیم شیعه بوده و از اشراف حمایت می­کردند. مجادله میان این دو گروه ادامه یافت. در نیمة اول قرن هشتم هجری، همین منازعه وجود داشت‌که کتاب «نصحیةالمشاور و تعزیة المجاور» آینة تمام نمای این نزاع بین دو گروه مزبور است.