«ابداع» و تولید نشانه‌ها در هنر نقاشی از دیدگاه امبرتو اکو و نسبت آن با هرمنوتیک مدرن

مطابق با نشانه­شناسی امبرتو اکو، نشانه‌ی تصویری در هنر نقاشی، تنها بازسازی شماری از مشخصه‌های موضوع است که پس از گزینش برخی از آنها بر ­اساس رمزگانِ شناسایی و مطابق با قراردادهای گرافیکی، در یک بستر فرهنگی ایجاد می­شود و همین­امر باعث دریافت اثر از سوی مخاطبین می­شود. اکو با ردّ واقع­نماییِ بازنمایی‌های تصویری به موضوع «ابداع»: «ابداع معتدل» و «ابداع رادیکال» می­پردازد. او در تحلیل­های نشانه­شناختی خود در حوزه­ی نقاشی، ضمن توجه به آثار کلاسیک و مدرن، ­ترفند ابداع در این­گونه آثار را، نه به معنای خلاقیّت زیباشناسانه، بلکه صرفاً به عنوان یکی از شیوه­های تولید نشانه معرفی می­کند. با این­حال، در اینجا مواردی نظیر زبانِ فردی، ابهام و پوشیدگی معنا، خود­­انعکاسیِ رمزگان و ایجادِ نقش­های نشانه­ای جدید، بحث را به ­سمت یک نشانه­شناسیِ ادراکی و همچنین تحلیل زیبا­شناختیِ اثر هنری و هرمنوتیک مدرن سوق می­دهد. نگارنده در ­این­ مقاله با روش توصیفی ­– تحلیلی، ضمن بررسی نشانه­شناسی تصویری اکو، وجه پیوند نشانه­شناسیِ ادراکی و هرمنوتیک مدرن را در آرای این اندیشمند ایتالیایی مورد واکاوی قرار داده­­ است. نتایج ­پژوهش بیانگر آن است که در نشانه­شناسیِ هنر اکو، نشانه‌ی تصویری، یک واحدِ روایی است که در نسبت با جهانِ متن معنا می­یابد؛ از این­رو در تحلیل­های نشانه­شناختی، نه بر وجه قراردادی نشانه‌ها بلکه باید به کاربُردشناسیِ روایت توجه نمود.