اثربخشی آموزش رایانه‌ای بازداری و حافظه کاری بر نشانه‌ها و اختلال‌های همبود زندانیان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون‌کنشی در بزرگسالان

مقدمه: اختلال نارسایی توجه/فزون‌کنشی یکی از اختلال‌های روان‌پزشکی شایع است که اغلب تا بزرگسالی پایدار بوده، با اختلال‌های روان‌پزشکی زیادی همبودی داشته و شیوع زیادی در جمعیت زندانیان دارد. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش بازداری و حافظه کاری در کاهش نشانه‌های اختلال نارسایی توجه/فزون‌کنشی و اختلال‌های همبود زندانیان بزرگسال مبتلا به این اختلال بود. روش: برای این منظور، تعداد 30 نفر از زندانیان مرد زندان گرگان که تشخیص اختلال نارسایی توجه/فزون‌کنشی را دریافت کرده بودند، به صورت داوطلبانه انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش که برنامه آموزشی بازداری یا حافظه‌کاری را طی 25 جلسه دریافت نمودند و یک گروه کنترل گمارده شدند. شدت نشانه‌ها با استفاده از مقیاس خود گزارشی اختلال نارسایی توجه/فزون‌کنشی بزرگسالان، پرسشنامه افسردگی بک-2، پرسشنامه اضطراب بک و پرسشنامه چند محوری بالینی میلون-3 در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون سنجیده شد. یافته‌ها: آموزش بازداری رفتاری به بهبود نشانه‌های اختلال در گروه آزمایش منتهی نشد، اما آموزش حافظه‌کاری به کاهش نشانه‌های فزون‌کنشی-تکانشگری آنان منتهی شد. همچنین، یافته‌های این پژوهش نشان داد که آموزش بازداری و حافظه‌کاری به کاهش نشانه‌های اختلال‌های همبود در بزرگسالان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون‌کنشی از جمله اضطراب و افسردگی منجر شد. نتیجه‌گیری: آموزش کنش‌های اجرایی، به خصوص آموزش حافظه کاری نه تنها در کاهش نشانه‌های این اختلال‌ تأثیر بسزایی دارند، بلکه می‌توانند به عنوان یک راهبرد درمانی برای کاهش نشانه‌های اختلال‌های همبود با اختلال نارسایی توجه/فزون‌کنشی مورد پژوهش‌های آتی قرار گیرند تا اثر آنها به طور واضح‌تر نمایان شود.