اثربخشی و تداوم تأثیر طرحواره درمانی به شیوه گروهی در درمان دانشجویان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی

سابقه و هدف: این پژوهش با هدف تعیین اثر و تداوم طرحواره درمانی به شیوهی گروهی در درمان دانشجویان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، انجام شد. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی، 35 نفر از دانشجویان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی مراجعه کننده به مراکز مشاوره دانشگاه‌های شهر کرمانشاه و اسلام آباد غرب، با تشخیص روانشناس و روانپزشک، به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و به مدت 10 جلسه، تحت درمان گروهی با مدل طرحواره درمانی یانگ قرار گرفتند. مرحله‌ی پی‌گیری نیز سه ماه پس از پایان درمان دنبال شد. گروه مداخله با گروه گواه (که مداخله‌ای دریافت نکردند)، مقایسه شد. به منظور گردآوری داده‌ها، از پرسشنامه‌ی بالینی چند محوری میلون (MCMI)، مصاحبه‌ی بالینی ساختار یافته برای اختلال‌های محور یک در DSM-IV (SCID)، پرسشنامه‌ی هراس اجتماعی (SPIN) و پرسشنامه‌ی فرم بلند طرحواره‌ی یانگ (YSQ-L 2) استفاده شد. یافته‌ها: طرحواره درمانی به شیوهی گروهی به طور معنادار باعث کاهش فعالیت طرحواره‌های ناسازگار اولیه در تمام حوزه‌ها و به دنبال آن، سبب کاهش معنادار در آماج‌های اصلی درمان و تداوم تأثیر آن در مرحله‌ی پی‌گیری شد. نتیجه‌گیری: طرحواره درمانی، در درمان اختلال اضطراب اجتماعی دانشجویان، از کارایی و اثربخشی لازم برخوردار است.