اثر تزریق آگونیست و آنتاگونیست گیرنده-1 اورکسین در ناحیه تگمنتوم شکمی بر علایم سندرم محرومیت مرفین

  زمینه: مطالعه ­ها نشان داده­اند که مسیرهای دوپامینرژیک مزو کورتیکو لیمبیک (ناحیه تگمنتوم شکمی و هسته اکومبنس) در وابستگی و بروز علایم سندرم محرومیت دخالت دارن د. نورون­ها و گیرنده­های اورکسین در هسته­های مغزی درگیر در بروز علایم سندرم محرومیت مرفین از جمله ناحیه تگمنتوم شکمی یافت شده­اند .   هدف: مطالعه به منظور تعیین اثر تزریق آگونیست و آنتاگونیست گیرنده-1 اورکسین در ناحیه تگمنتوم شکمی بر علایم سندرم محرومیت در موش صحرایی وابسته به مرفین انجام شد.   مواد و روش­ها: این مطالعه تجربی در سال 1391 بر روی 24 سر موش صحرایی نر (250 تا 300 گرمی) انجام شد که به 4 گروه تقسیم شدند . موش­ها با تزریق زیرجلدی مرفین روزی 2 مرتبه و به مدت 10 روز به مرفین وابسته شدند. روز یازدهم (2 ساعت بعد از آخرین تزریق مرفین و قبل از تزریق نالوکسان)، آگونیست (اورکسین A ) و آنتاگونیست گیرنده- 1 اورکسین ( SB-334867 ) ، به درون ناحیه تگمنتوم شکمی تزریق و اثرات آن بر علایم ترک اعتیاد برای 30 دقیقه بررسی شد. در گروه حلال، نرمال سالین به درون ناحیه تگمنتوم شکمی تزریق شد. داده­ها با آزمون­های آماری تی و آنوا تحلیل شدند.   یافته­ها: تزریق SB-334867 به داخل ناحیه تگمنتوم شکمی فقط علامت پریدن را به طور معنی­داری کاهش داد (01/0 P< ). تزریق اورکسین A فقط علامت سگ لرزه را به طور معنی­دار افزایش داد (05/0 P< ).   نتیجه­گیری: با توجه به یافته­ها، گیرنده -1 اورکسین در ناحیه تگمنتوم شکمی تأثیر کمی بر بروز علایم سندرم محرومیت مرفین دارد.