اثر تمرین هوازی بر عوامل انعقادی مردان تحت پرستاری در خانه سالمندان

مقدمه: سالمندی می­تواند بر بسیاری از پارامترهای هموستازی، مانند به هم پیوستگی پلاکت ها، زمان فعال شدن پروترومبین و ترومبوپلاستین اثرگذار باشد. هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرین هوازی بر پلاکت، حجم متوسط پلاکتی، زمان پروترومبین و زمان ترومبوپلاستین مردان سالمند بود. روش کار: از میان مردان خانه سالمندان فردوس شهر یاسوج تعداد 22 نفر به طور داوطلبانه در مطالعه شرکت کرده و سپس بر اساس توان هوازی به دو گروه همسان تمرین هوازی و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین هوازی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 30 تا 45 دقیقه با شدت 55 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب، تمرینات هوازی را اجرا نمودند. گروه کنترل در این مدت فقط فعالیت­های روزانه خود را داشتند. قبل و بعد از دوره تمرینی از آزمودنی های نمونه گیری خونی به عمل آمد. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها از آزمون های کالموگروف- اسمیرنوف، t مستقل و وابسته استفاده شد. سطح معنی داری 05/0 ≥p در نظر گرفته شد. یافته‏ها: هشت هفته تمرین هوازی اثر معنی­داری بر افزایش زمان پروترومبین (001/0=p) و زمان ترومبوپلاستین (001/0=p) مردان سالمند داشت با این وجود اثر معنی داری بر پلاکت (48/0=p) و حجم متوسط پلاکتی (83/0=p) نداشت. نتیجه گیری: هشت هفته تمرین هوازی احتمالا منجر به بهبود فرایند انعقاد و کاهش حوادث قلبی- عروقی مردان سالمند می گردد.